O liefde die mij niet eenzaam achterlaat
De liederen van de Schotse predikant George Matheson zijn in Nederland niet erg bekend, maar hij schreef een aantal prachtige lofliederen over zijn strijd en de voortdurende, onvoorwaardelijke steun van God in zijn leven. Zo schreef hij “O liefde die mij niet eenzaam achterlaat”, in een tijd van diepe duisternis. Hij had een paar jaar daarvoor op het punt gestaan om te trouwen en niets leek een zonnige toekomst als jonge predikant in de weg te staan.
Maar toen sloeg het noodlot toe. George had last van zijn ogen en besloot om zich door de dokter te laten onderzoeken. Wat de dokter hem vertelde sloeg in als een bom. Hij had een ernstige, ongeneeslijke oogziekte en zou binnen zes maanden volledig blind zijn. Diep geschokt ging hij naar zijn verloofde om haar het vreselijke nieuws te vertellen. Zij zou hem er doorheen kunnen helpen. Maar toen hij naast haar op de bank zat en haar vertelde wat de dokter had gezegd, verstijfde ze en stamelde lijkbleek: “George… ik vind het heel erg voor je. Ik zou het graag anders zien, maar dit kan ik niet aan. Ik verbreek de verloving. Je kunt niet van me verwachten dat ik mijn hele leven zit opgescheept met een blinde man.”
Van de ene dag op de andere lag het leven van George Matheson volledig overhoop. Die avond liep hij eenzaam, met tranen in zijn ogen, naar huis. Thuisgekomen viel hij op zijn knieën en stortte hij zijn gebroken hart uit bij God.
Toen hij een paar jaar later ook nog alleen achtergelaten werd door zijn zuster die ging trouwen, nadat ze de eerste paar jaar nog voor hem gezorgd had, schreef hij het in het Engels zo bekende lied: “Love that wil not let me go.”
O liefde die mij niet eenzaam achterlaat,
Uw handen pak ik vast.
U die naast mij in het duister staat,
U draagt zelfs deze last.
Uw liefde kent op aarde zijn gelijke niet
want in Uw armen diep geborgen
weet ik dat U mij ziet
en mij eeuwig zult verzorgen.
rijker word ik elke dag
Rijker, Heer, omdat U mij zag.
Soms is het duister. Ieder leven wordt getest en wordt blootgesteld aan zware stormen en tegenslag. Maar juist in tijden van beproeving moeten wij onze blik omhoog richten. Als wij naar beneden kijken, naar onze aardse beproevingen, verliezen we snel de moed. In het duister fluistert de angst ons de meest vreselijke voorspellingen toe, maar als wij onze blik omhoog richten, naar de hemel, waar God op ons wacht en de zon hoog boven de wolken altijd schijnt, stroomt het licht van Gods beloften onze harten binnen en kunnen we ons vasthouden aan de eeuwige hoop dat Christus onze Redder is. Ga zelfs zo ver om God te danken voor alles waar je op dit moment mee worstelt. Hij kan het aan en heeft een plan voor ons, een plan dat goed is en volmaakt. Morgen zul je blij zijn dat je Hem vandaag hebt durven vertrouwen.
