Maandag 6 november 2023
Gebeden uit de Bijbel
Het gebed dat Jezus bidt in Johannes 17 is een prachtig en ontroerend gebed dat de moeite waard is om vele malen aandachtig te lezen en over na te denken. Een van de passages in dat gebed is de wens die Jezus uitspreekt voor de eenheid van de Kerk. Hier bidt Hij dat alle gelovigen verenigd mogen blijven ondanks hun eventuele verschillen. Eenheid voor de kinderen van God is zo belangrijk omdat het de wereld toont hoe geweldig het Evangelie is.
Nog een gebed van Jezus (Johannes 17:20-23)
En Ik bid U niet alleen voor déze mannen. Maar Ik bid U ook voor de mensen die in Mij zullen geloven door wat deze mannen hen zullen vertellen. Zo zullen ze allemaal één met elkaar zijn. En net zoals U en Ik één zijn, Vader, zo zullen zij één zijn met Ons. Zo zullen de mensen geloven dat U Mij heeft gestuurd. En dezelfde macht en kracht die U aan Mij heeft gegeven, heb Ik aan hen gegeven. Zo zullen ze één met elkaar zijn, net zoals U en Ik één zijn. Ik ben één met hen en U bent één met Mij. Op diezelfde manier zullen zij één zijn met elkaar. Want dan zullen de mensen moeten toegeven dat U Mij gestuurd heeft en dat U net zoveel van hen houdt als van Mij.
Lessen die we kunnen leren van deze passage
* In Zijn gebed voor gelovigen erkende Jezus het feit dat degenen die in Hem geloven uit verschillende naties, klassen en standen zullen bestaan, verschillende talen spreken en er andere gewoonten op na houden. Jezus wil dat wij elkaar als Christenen accepteren en eenvoudig liefhebben. Jezus sluit niemand buiten. Zijn waarheid is voor iedereen.
* De maatstaf voor christelijke eenheid staat duidelijk beschreven in vers 21: “Zo zullen ze allemaal één met elkaar zijn. En net zoals U en Ik één zijn, Vader, zo zullen zij één zijn met Ons.” God en Jezus zijn verenigd door goddelijke liefde en dat is de eenheid die God verlangt voor ons christenen onderling. Als we dezelfde overtuiging hebben en van elkaar kunnen houden ondanks onze verschillen, dan hebben we Bijbelse eenheid. Als we liefhebben zoals God ons heeft liefgehad, kunnen we in perfecte harmonie leven. God, niet de wereld, is de verbindende factor tussen onze verschillen.
* De eenheid van ons als gelovigen wordt een getuigenis waardoor de wereld het Evangelie beter kan begrijpen. Onze eenheid is een meetlat voor de wereld om de geldigheid van God en het hele Christelijke geloof te beoordelen. Eenheid onder gelovigen helpt dus om het evangelie te verspreiden.
* Het is een oproep voor alle gelovigen om verenigd te blijven, een oproep die alle gelovigen moeten gehoorzamen. Dit is misschien wel een van de belangrijkste gebeden in de Bijbel die we als gelovigen in ons hart moeten bewaren.
Bewerkt naar een artikel van Christian.net
Nu zo’n grote menigte van getuigen ons ziet en aanmoedigt, moeten wij alles afleggen wat ons hindert en ons bevrijden van de zonde die zich aan ons vastklemt.
Hebreeën 12:1
Ik hoorde eens het ontroerende verhaal over vissers en hun gezinnen ergens aan de kust van het een of andere land. Zoals zo vaak gingen de mannen er op uit om de kost te verdienen terwijl de vrouwen en kinderen thuisbleven. Maar het weer op zee is onbestendig en terwijl de mannen vertrokken in het stralende licht van de opkomende zon veranderden de weersomstandigheden. Het gebeurde regelmatig dat zware mist en laaghangende wolken zich samenpakten boven het water en de vissers niet meer wisten welke kant ze moesten opvaren om veilig thuis te komen. Op zulke dagen kwamen de vrouwen en kinderen van het vissersdorp bijeen aan de kade en zongen ze uit volle borst hun kerkliederen.
Ver weg op het water hoorden de angstige, verwarde mannen de gezegende melodieën die over het water naar hen toe gestuurd werden. Al hun verbijstering en angstige onzekerheid verdween onmiddellijk bij het horen van die prachtige liederen. Ze wisten weer waar de kust was met hun warme, veilige huizen en terwijl ze de roeispanen zelf ter hand namen begonnen ze mee te zingen zodat hun geliefden aan de kust wisten dat ze eraan kwamen.
Geldt dat ook niet voor veel levens op aarde? Mensen zijn soms zo verward en voelen zich zo beproefd in deze wereld van zonde en verdriet en weten niet meer welke kant ze op moeten gaan. Maar ze hebben thuis geliefden die in de hemelse heerlijkheid op hen wachten. Ze spreken vanuit de stilte en zingen hun liederen vanaf de hemelse kusten, terwijl hun vrienden op aarde hun weg zoeken in het duister. Samen met de engelen begeleiden zij Gods kinderen naar huis. Hoor je de liederen niet? Lijkt de hemel te ver weg?
Luister toch naar die zachte, stille stemmen met hun hemelse hymnes. Ouders, kinderen, geliefden; ze strekken hun handen naar je uit en zingen uit volle borst om je de weg te wijzen.
Uit: Glimpses Through Life’s Window
Deze week nieuw op de site
Een van de grootste obstakels voor vruchtbaar gebed is wellicht het gevoel dat gebed toch niets uithaalt. We zien niet altijd direct resultaten en zo lijkt het erop dat wanneer een mens bidt, hij niets doet, niets bereikt en zijn tijd maar beter op een andere manier kan gebruiken.
Een overdenking van E.M. Bounds. Lees meer
In Cuba staat een kerk waar twee keer per jaar hoog in de toren door de leden van de kerk luidsprekers worden geplaatst. Dan lezen de gemeenteleden om beurten de bijbel voor, en wordt het Woord van God over de stad uitgestort.
Lees meer
“In de wereld zult u het zwaar te verduren krijgen. Maar houd moed! Ik heb de wereld overwonnen.” Deze woorden die Jezus vlak voor Zijn kruisiging tegen Zijn volgelingen sprak, hebben een diepe betekenis.
Lees meer
Spreuk van de week
Ik heb Christus nodig, niet iets dat op Hem lijkt.
CS. Lewis
Als je wilt dat je naaste weet wat Christus voor hem of haar kan doen, laat die naaste dan zien wat Christus voor jou heeft gedaan.
Henry Ward Beecher
Laat gebed de sleutel van de ochtend zijn en het slot op de deur van de nacht.
Philip Henry
Er zijn mensen die Gods kleren dragen, maar die hun Meester helemaal niet kennen.
Jozef Hall
Om over na te denken
Door JR Miller
Toen ik Sicilië eens bezocht kwam ik tot een vreemde ontdekking. Wat een prachtig landschap was daar. De zon scheen uitbundig over de mooie vlakten en zette de prachtige velden en lachende tuinen in een hemelse gloed. Maar daar, tegen de achtergrond van al dat schoons stond de dreigende schaduw van de slapende vulkaan Etna. Toen ik er naar wees werd me direct duidelijk gemaakt dat ik daar niet over mocht praten. Die gedachte over een vulkaan doet mensen denken aan de vreselijke verschrikkingen die in de berg sluimeren, en die mogelijk zomaar tot uitbarsting kunnen komen en een angstaanjagende vernietiging met zich meebrengen.
De mensen willen niet spreken over dat mogelijke onheil en gaan liever door met het maken van hun tuinen en huizen, het bewerken hun akkers, en het zingen van hun liederen. Ze willen niet denken aan de mogelijkheid van een uitbarsting en hopen maar dat het hun tijd wel uit zal zitten. Maar beschermt de vergetelheid ervan hen wel tegen het vreselijke gevaar dat schuilgaat in de stille vulkaan? Natuurlijk niet.
(Afgelopen augustus 2023 is de Etna weer tot uitbarsting gekomen.)
Veel mensen proberen op dezelfde manier de vrede in hun hart te bewaren en denken liever niet aan de gevolgen van een leven dat God verwerpt. Overal in deze wereld, boven de zoetste vreugde en de tederste schoonheid hangt de schaduw van goddelijke toorn. Het bewustzijn van schuld werpt een diepe lijn van duisternis over elk leven. Maar velen weigeren eraan te denken of erover te spreken. Ze proberen vrede te hebben door de gedachte aan God uit te bannen en door te leven alsof Hij er niet is. Maar dit is niet de vrede die Christus ons wil geven en het is niet de waarheid. Het staat vast dat ieder mens uiteindelijk rekenschap zal moeten geven voor zijn leven voor de troon van God. Hoeveel beter om je daarop voor te bereiden door vrede met God te sluiten en je aan Hem te onderwerpen.
Uit het archief van Spurgeon
En nu Christus is gekomen, prijzen we God dat Hij zo geweldig goed is.
Efeziërs 1:12
Wij mensen zouden God moeten aanbidden en niet onszelf en onze eigen talenten en wijsheid. Maar dit is niet altijd even gemakkelijk voor onze zondige natuur. Zo hoorde ik eens het verhaal over een getalenteerde minstreel die zo goed kon spelen dat hij door de koning werd uitgenodigd om voor het hof te spelen. Het was een dag van grote feesten; de drank vloeide rijkelijk en vele grote gasten waren bijeen. Toen begon de minstreel te spelen. Hij plaatste zijn geoefende vingers op de snaren van zijn harp en begon te zingen onder de begeleiding van de mooiste muziek. Het ritme en het prachtige snarenspel bracht iedereen in vervoering, maar de woorden van zijn lied stonden in schril contrast met zijn gevoelige spel. Wat was er verkeerd aan het lied? De koning wist het eerst niet, maar toen drong het opeens tot hem door. Die minstreel verheerlijkte zichzelf. Hij zong voor zijn eigen eer en niet voor de mensen aan het hof. In hoog klinkende melodieën bezong hij zichzelf en al zijn glorie. Wat een tegenvaller. Toen het feest voorbij was, kwam de harpspeler naar de koning gelopen en vroeg hij met een uitgestreken gezicht om een vorstelijke beloning: “O, koning, laat me betaald worden.” Maar daar voelde de koning niets voor. Hij zei: “Gij hebt voor uzelf gezongen; betaal uzelf; uw eigen lof was het thema van uw liederen; wees dus ook zelf de rentmeester.”
De minstreel werd boos en verontwaardigd en riep: “Heb ik niet lieflijk gezongen? O koning, wie speelt er zoals ik? Geef met het goud dat me toekomt.”
Maar de koning antwoordde: “Je trots is nog groter dan ik dacht, want je hebt het lef om te genieten van zulke verrukkelijke zoetheid voor je persoonlijke bevrediging. Maak dat je wegkomt voordat ik je het loon der zonde betaal.”
Lieve broeders en zusters, hier kunnen we lering uit trekken. Ook al staan we bol van het doen van goede daden, als uiteindelijk blijkt dat wij het allemaal voor onszelf hebben gedaan zal onze hemelse Koning woorden van gelijke strekking spreken: “Gij hebt het goed genoeg gedaan in de ogen van de mens, maar het zal u niet baten, want gij hebt het alleen voor uzelf gedaan, opdat uw eigen lof bezongen zou worden en uw eigen naam zou worden opgehemeld.”
Geloof je dat echt
Bertrand Russell, de bekende atheïstische filosoof uit de vorige eeuw, werd geboren in een christelijk gezin en geloofde als kind in God. Maar toen hij ouder werd verwierp hij alles wat hij in zijn jeugd geleerd had en werd hij een uitgesproken atheïst. Zijn dochter Katherine zou later over hem zeggen: “Ergens op de bodem van zijn hart, in het diepst van zijn ziel, was een lege ruimte die ooit gevuld was door God, maar toen mijn vader God de deur wees bleef die ruimte leeg achter en wat hij ook deed, hij kon nooit iets anders vinden om erin te stoppen. Zo bleef hij altijd onrustig op zoek en stierf hij met een leeg hart.”
Uit de schatkist van het verleden
Andrew Bonar, een man bekend als een man van gebed, had drie leefregels waar we iets van kunnen leren:
* Hij wilde met niemand spreken voordat hij met Jezus had gesproken.
* Hij wilde niets met zijn handen doen voordat hij op zijn knieën was geweest.
* Hij wilde geen krant lezen voordat hij zijn Bijbel gelezen had.
Andrew Alexander Bonar (1810-1892) was een predikant van de Free Church of Scotland, een tijdgenoot en kennis van Robert Murray McCheyne en de jongste broer van Horatius Bonar; een andere bekende Christen.
Dat is grappig
Adam praatte eens met God en vroeg: “Heer, waarom heeft U Eva zo mooi gemaakt?
God antwoordde en zei: “Dat deed Ik zodat je van haar zou houden.”
“O,” zei Adam. “Dank U. Maar waarom heeft U haar zo gemaakt dat ze zo lekker kan koken?”
God antwoordde en zei: “Om dezelfde reden, Adam. Dat deed ik zodat je heel veel van haar zou houden.”
“O,” zei Adam blij. “Wat fijn. En die prachtige glimlach?”
God antwoordde weer: “Begrijp je het nog niet, Adam? Ook dat deed Ik zodat je van haar zou houden.”
Toen vroeg Adam bedremmeld: “Maar Heer… Eva is wel een beetje dom. Waarom heeft U dat dan gedaan?”
Toen antwoordde God vriendelijk: “Dat deed Ik zodat zij van jou zou houden.”
***
Op een dag besloot een man in Amsterdam dat het tijd was om te biechten en dus stapte hij bij de priester de biechtstoel in. “Eerwaarde,” zei hij, “ik heb al lang niet gebiecht en voel dat het nodig is.”
“Dat is goed, mijn zoon,” antwoordde de priester. “Wat wil je opbiechten?”
“In de tweede wereldoorlog heb ik iemand in mijn huis verborgen om hem te beschermen tegen de Duitsers!”
“Maar dat is toch geen zonde?” antwoordde de priester verbaasd. “Dat deed je uit vaderlandsliefde en het was gevaarlijk!”
“Jawel, eerwaarde. Maar ik vroeg hem 20 gulden per week om te helpen met de onkosten!”
De priester zuchtte en zei: “Dat is toch zeker normaal. Je moest toch ook overleven. Daar was niets mis mee!”
De man leek helemaal opgelucht en zei: “Dank u wel. Ik voel me al zoveel beter. Ik heb nog een laatste vraag.”
“Natuurlijk, mijn zoon,” antwoordde de priester, “wat is het?”
“Denkt u dat ik de man moet vertellen dat de oorlog al voorbij is?”
