Een “bovennatuurlijke” God?
Naar een artikel van J. Warner Wallace (Cold-Case Christianity)
Als Christenen geven we graag God de eer voor alles wat er goed gaat in ons leven. Zo hoort het ook, want zoals de Bijbel ons leert komt “elk geschenk dat goed en volmaakt is uit de hemel, van de Vader van het licht.” (Jakobus 1:17) Toch wordt dit door de ongelovige wereld graag in twijfel getrokken en reageren sceptici vaak spottend op zulke reacties. Neem bijvoorbeeld iemand die kanker heeft overwonnen, God daar de eer voor geeft, maar toegeeft dat hij ook een jaar lang chemotherapie en bestraling heeft ondergaan.
Komt de genezing dan van God of was het toch de chemotherapie? Voor niet-gelovigen is het in zo’n geval makkelijk om te zeggen dat het onzin is dat God iets met de genezing te maken heeft gehad. Voor hen lijkt het net zo waarschijnlijk dat de “natuurlijke” interactie van de behandeling verantwoordelijk voor de genezing was en God er hoegenaamd niets mee te maken had.
Er zijn natuurlijk ook gevallen bekend waarbij de genezing wonderbaarlijk tot stand is gekomen, zonder dokter of enig medicijn, en dat zijn situaties waarbij de sceptici met hun mond vol tanden staan omdat de genezing (of het wonder) gewoon niet te verklaren valt. Maar dit is zeker niet altijd het geval en we kijken nu naar een situatie zoals eerst beschreven: Genezing met behulp van gebed en medicijnen.
Wanneer de ongelovige wereld ziet dat er “natuurlijke” krachten of wetten in het spel zijn, dan verwerpen ze vaak direct elke claim over bovennatuurlijke activiteit en Gods hulp. Geloof is dan onnozel of kortzichtig, want het is duidelijk dat de medicijnen hun werk gedaan hebben.
Klopt dat wel? De betrokkenheid van “natuurlijke” krachten sluit de activiteit van een bovennatuurlijke God toch zeker helemaal niet uit?
Mijn hond, Bailey, heeft me daar iets over geleerd. Ze is maar een klein hondje, een Corgi en smeekt me maar al te graag om een kauwspeeltje of een hondensnoepje. Wanneer ze door heeft dat er één van deze felbegeerde voorwerpen op de eetkamertafel ligt, wordt ze onbeschrijflijk gefrustreerd en begint ze te blaffen. Omdat ze maar een klein hondje is, kan ze de sprong naar de tafel niet maken. Ze kan zelf niet bij het snoepje en blijft dus janken en zeuren. Na enige tijd begint haar onophoudelijke gejank ons de keel uit te hangen en er is altijd wel iemand in de kamer die de gewenste traktatie van de tafel veegt zodat die voor haar neus op de grond kan vallen. Zonder onze tussenkomst als onafhankelijke tussenpersoon zou de natuurlijke zwaartekracht het snoepje of speeltje nooit bij haar op de grond afgeleverd hebben. Strikt genomen zou je nog kunnen zeggen dat de zwaartekracht verantwoordelijk was voor de komst van de traktatie. Maar het mag duidelijk zijn dat dit maar deels waar is. Iedereen begrijpt dat ook onze persoonlijke tussenkomst nodig was om Bailey te geven waar ze om vroeg, ook al werd de zwaartekracht gebruikt als middel om dat doel te bereiken.
God werkt op dezelfde manier. Hij maakt graag gebruik van de natuurkundige wetten die Hij zelf geschapen heeft en die Zijn natuur weerspiegelen om ons te helpen en onze gebeden te beantwoorden. Door de eeuwen heen hebben we deze goddelijke eigenschappen ontdekt, geïdentificeerd en er een titel aan gegeven: “De natuurwetten”. Maar de wetten die de interactie tussen materiële objecten beschrijven, sluiten het bestaan of de tussenkomst van een Goddelijke Vrije Geest die tussenbeide komt om “iets van de tafel te slaan” toch zeker niet uit? God houdt zich actief bezig met en gebruikt de wetten die Zijn geordende natuur weerspiegelen.
Terwijl we dus niet alles gemakshalve op een hoop moeten gooien en alles lichtzinnig aan God moeten toeschrijven zonder er zelf over te hebben nagedacht en zo de ongelovige wereld in de kaart te spelen, kunnen we God wel degelijk de eer geven voor de oplossingen van onze problemen, ook al waren er natuurlijke krachten in het spel.
