Rusten in de schoot van de Vader
Naar een artikel van Hannah Whitall Smith
Er zijn nogal wat christenen die zich net zo gedragen als de man die eens langs de weg aan het zwoegen was, gebukt onder een zware last kolen die op zijn schouders rustte. Er kwam een boer langs met zijn paard en wagen die hem een lift aanbood. De man nam het aanbod dankbaar aan en klom op de wagen, maar toen hij zat bleef de last kolen op zijn schouders rusten en zuchtte hij met een pijnlijk gezicht. “Waarom leg je je last niet neer?” vroeg de goedhartige boer verbaasd. “Dat is wel zo makkelijk.”
“Natuurlijk niet,” antwoordde de man. “U bent al zo vriendelijk om me een lift aan te bieden, dan zadel ik u toch zeker ook niet op met mijn bagage?”
Een raar verhaal wellicht, maar toch kunnen we er lering uit trekken. Jezus vertelt ons in de Bijbel dat wij Hem onze lasten kunnen geven, maar dat blijkt vaak nog niet zo makkelijk te zijn. De realiteit is dat we maar wat vaak gebogen en bezwaard achterblijven met de last van onze dagelijkse zorgen.
De grootste last die we meezeulen is wellicht de last van onszelf. Dan heb ik het over ons dagelijks leven, onze gevoelens, zwakheden, verleidingen, en onze eigenaardige temperamenten; de dingen die ons voortdurend weer dwarszitten en ons ontmoedigen. Dat zijn de lasten die al snel een poort vormen naar het duister. De eerste last die je zou moeten afgooien is die van jezelf. Je moet jezelf, met je verleidingen, je temperament en je zorg overdragen aan de zorg van God, en alles daar bij Hem achterlaten. Makkelijker gezegd dan gedaan.
Toch niet, want zoals bij alles komt het erop aan of we ook daadwerkelijk geloven dat God is wie Hij zegt dat Hij is. Hij heeft je toch zeker gemaakt? Als Hij je gemaakt heeft begrijpt Hij je als geen ander en weet Hij ook precies wat er nodig is. Durf Zijn Woord dan te vertrouwen. Zeg tegen Hem:
“Heer, ik geef mijzelf aan U. Ik heb op alle mogelijke manieren geprobeerd om mijzelf vooruit te helpen zodat ik de mens zou worden die U weet dat ik moet zijn, maar het is me niet gelukt. Ik geef die last aan U en vraag U om volledig bezit van mij te nemen. Kneed en vorm mij tot de mens die U voor ogen hebt. Niet mijn wil maar de Uwe geschiede en ik laat mezelf achter in Uw handen. Ik vertrouw op U en niet op mijzelf.”
Dit is de plaats waar het vertrouwen begint en waar je jezelf voortdurend moet herinneren aan de beloften uit Zijn Woord. Werp vervolgens elke andere last van je af. Zorgen over je gezondheid, je reputatie, je werk of je geld, problemen in het gezin… Werp al je lasten op Hem.
Het is voor ons over het algemeen veel minder moeilijk om onze verre toekomst aan de Heer toe te vertrouwen dan ons heden. We weten tenslotte heel goed dat er maar weinig is dat we daadwerkelijk kunnen doen aan een ons nog onbekende toekomst, maar het heden, dat zware, moeilijke heden, dat kunnen we toch niet zomaar op de schouders van God afschuiven? Dat lijkt haast onverantwoordelijk. Om daadwerkelijk te vertrouwen dat God op dit moment voor ons kan zorgen is een strijd. Durven we het stuurwiel van ons leven steeds weer aan God te geven? Als we dat niet doen en we er toch op staan om het schip van ons leven zelf te besturen dragen we de lasten ook zelf. En dat leidt tot problemen. We weten diep van binnen maar al te goed hoe hulpeloos we eigenlijk zijn. Het gevolg is zorg en nieuwe stress.
Er was eens een vrouw wier leven erg zwaar leek en ze werd geconfronteerd met lasten die voor veel mensen onbegrijpelijk zwaar leken. Toch was ze altijd opgewekt en blijmoedig.
“Hoe komt het toch dat je steeds zo vrolijk en kalm bent terwijl je zoveel verdriet te dragen hebt?” vroeg een bezoeker haar eens.
“Ik draag het niet zelf,” was haar snelle antwoord; “De Heer draagt het voor mij.”
“Dat is mooi,” zei de bezoeker, “maar hoe doe ik dat? Ik probeer het wel, maar het lukt mij nooit.”
“Wellicht moeten je meer doen dan het naar God brengen,” antwoordde de vrouw. “Als we onze lasten bij God gebracht hebben moeten we ze daar ook daadwerkelijk achterlaten. De meeste mensen brengen hun lasten wel naar Hem toe, maar pakken ze ook direct weer op na hun gebed en zijn weer snel net zo bezorgd en ongelukkig als altijd.
Zo werkt het niet. Ik leg mijn zorgen bij de Heer neer en laat ze bij Hem achter en vergeet dat ik me er eerst zorgen over maakte. Als de zorgen terugkomen, breng ik ze opnieuw naar Hem; en ik doe dit steeds weer totdat ik uiteindelijk vergeet dat ik zorgen heb. Dan geniet ik van die volmaakte rust die Jezus me beloofd heeft.”
Het was eigenlijk een heel eenvoudig geheim dat deze vrouw ontdekt had.
“Maak je nergens zorgen over, maar vertel in gebed aan God wat je nodig hebt. Dank Hem ook voor alles. Dan zal de vrede van God, die wij met geen mogelijkheid kunnen begrijpen, jullie hart en jullie gedachten beschermen in Jezus Christus.” (Filippenzen 4:7)
Het is mogelijk om Gods gebod in deze woorden te gehoorzamen. Misschien verlang jij er ook onnoemelijk naar om van die vermoeiende lasten af te komen. Je zou zo graag het beheer van je verwarde leven in de handen leggen van de Eeuwige Vriend en de rust waarover ik spreek lijkt je zo onuitsprekelijk schoon. Het antwoord en de weg naar die vrede is de weg van geloof.
Een gelijkenis
Hier is een eenvoudige gelijkenis. Wat is er fijner dan je ’s-avonds, als je rug zeer doet en de dag voorbij is, neer te leggen op je bed en dat heerlijke gevoel van rust over je te laten spoelen. Elke spier ontspant zich; de warmte van de dekens omringt je in een troostrijk gevoel van kalmte en veiligheid. Wat een verademing. Even weg van de wereld en al die beslommeringen.
Je vertrouwt jezelf aan het bed toe met absoluut vertrouwen, en dat bed staat stevig vast. Daar hoef je niets voor te doen en het vraagt geen enkele inspanning van jouw kant. Je rust uit!
Maar stel dat je twijfelt aan de betrouwbaarheid of stabiliteit van je bed? Stel dat je elk moment bang zou zijn dat het bed onder je gewicht kan bezwijken en je op de vloer gaat belanden? Dan is geen sprake van rust, maar zijn je lichaam en geest voortdurend tot het uiterste gespannen omdat je weet dat het bed het gaat begeven. Het kleinste gepiep en gekraak brengt een nieuwe golf van onzekerheid met zich mee. In dat geval kun je maar beter helemaal niet naar bed gaan.
Een vreemde gelijkenis? In het geheel niet. Laat het tot je doordringen wat het betekent om te rusten in de Heer. Laat je ziel rusten op de bank van Zijn liefdevolle wil, zoals je lichaam rust op je bed. Leg elke last van je af en geef je over aan de Heer die beloofd heeft om in alles voor je te zorgen. In Hem ben je volkomen veilig, maar jij moet rusten en je laten gaan. Het is Zijn verantwoordelijkheid om je te ondersteunen en Hij kan niet falen.
Word als een kind
Wat bedoelde Jezus eigenlijk toen Hij zei: “Tenzij gij u bekeert en als kleine kinderen wordt, zult gij niet ingaan het koninkrijk der hemelen.”
Jezus had het over geloof. Een normaal kind kenmerkt zich door zijn vertrouwen. Een kind leeft als het ware op geloof. Het belangrijkste kenmerk van een klein kind in een gezonde situatie is de vrijheid van zorg. Zijn leven is één aaneenschakeling van vertrouwen. Het vertrouwt zijn ouders, zijn verzorgers, zijn onderwijzers; het vertrouwt soms zelfs mensen die volkomen onbetrouwbaar zijn.
En dit vertrouwen wordt overvloedig beantwoord. Een kind voorziet in niets voor zichzelf, en toch wordt het in alles voorzien. Het is niet voortdurend bezig met de situatie in de wereld maar houdt de hand van zijn vader stevig vast, wetende dat alles goed is omdat Pappa bij hem is. Het geniet van alle dingen zonder een cent te hebben uitgegeven om ze te verkrijgen. Ziekte sluipt door de straten maar het kind ziet alleen het gezicht van zijn vader. Onrust en oorlog kunnen om hem heen woeden, maar onder zijn vaders tedere zorg leeft het kind onbezorgd en in volmaakte rust.
Wij zijn geen kleine kinderen meer. Wij zien de oorlogen en de ziekten wel, maar boven alles moeten wij het gelaat van onze Vader zien. Hij heeft het gezegd. Hij heeft beloofd ons te bewaren, voor ons te zorgen en ons te helpen. Niet op onze manier, maar op Zijn manier en als de hemelse Vader die Hij is. Rust dus in God.
