Na het vuur kwam de zachte wind
En toen Elia daar stond, zou de HERE voorbijgaan, maar een vreselijke windstoot schoot over de berghelling; deze was zo hard dat enkele bergen uiteenscheurden en stukken rots losraakten. De HERE Zelf was echter niet in die windstoot aanwezig. Op de windstoot volgde een aardbeving, maar ook daarin was de HERE niet aanwezig. De aardbeving werd gevolgd door een vuur, maar ook daarin was de HERE niet te bekennen. En na dat vuur volgde een zacht suizen van de wind. Toen Elia dat hoorde, verborg hij zijn gezicht in zijn mantel, ging naar buiten en bleef bij de ingang van de grot staan. (1 Koningen 19:11-14)
De wereld laat ons maar weinig ruimte voor God. Nooit eerder was de wereld zo gejaagd en werd de mens blootgesteld aan zoveel druk en spanning als in de huidige maatschappij. Alles moet snel worden geregeld en direct voordeel opleveren. Er is dan ook nauwelijks tijd voor reflectie en de cultivering van de innerlijke mens.
Jezus zag het al aankomen toen hij ons waarschuwde dat wij geen aardse kostbaarheden moeten verzamelen, maar hemelse. Alleen die kostbaarheden blijven bestaan als wij het volgende leven binnenstappen en het verzamelen van hemelse schatten heeft alles te maken met onze verhouding tot God. Zonder een warme, intieme en gezonde relatie met onze Schepper kunnen wij nog geen geestelijke stuiver apart leggen voor het hemelrijk.
Zo’n relatie kan alleen groeien door onze persoonlijke tijd met God, waarbij de nadruk ligt op ‘persoonlijk.’ Tijd samen met God in de stilte van Zijn aanwezigheid.
A.B. Simpson schrijft daarover: “Ik had altijd gehoord dat God diep in mijn innerlijk op mij wachtte en dat ik gewoon stil moest worden om Zijn stem te horen. Dat was wel makkelijk, dat dacht ik tenminste. Maar op het moment dat ik stil werd brak de storm in mijn hoofd los en begonnen vele stemmen om aandacht te schreeuwen. Ik werd er haast wanhopig van.” Iedereen die oprecht probeert te bidden en meer wil dan alleen het opzeggen van een uit het hoofd geleerd gebed of het afraffelen van een verlanglijstje krijgt met diezelfde problemen te maken. Jezus wist dat ook en zei daarom dat wij ons moeten terugtrekken in onze binnenkamer en de deur goed achter ons dicht moeten trekken. Op het moment dat wij God zoeken moeten wij altijd eerst een vallei doorkruisen van verwarring, geestelijke storing en twijfel. Opeens herinneren we ons dingen en plichten waar we al dagen niet aan gedacht hadden, of kijken wij in het grijnzende gezicht van onze angst. Dan kunnen wij nogal eens verleid worden door de gedachte dat gebed niet werkt en ons alleen maar meer verwarring bezorgt. Dat we daar maar beter mee kunnen ophouden. Toch niet, want aan iedere vallei komt een einde. Als wij volharden en moedig verder lopen en blijven uitkijken naar het licht van God horen wij opeens de stem van God die zegt: “Wees stil. Word rustig en wees u ervan bewust dat Ik God ben.”
De verwarring verdwijnt. Het wordt rustig en stil. Onze gevoelens worden scherp en zuiver en we worden automatisch naar het hart van God getrokken. Opeens hoeven we niet meer zo hard te proberen te vertrouwen, want opeens vertrouwen we gewoon. Zomaar en schijnbaar vanzelf is de twijfel verdwenen en strekken we ons uit in de liefde van onze Vader. Het levende water begint te stromen en dan mogen wij drinken zoveel we maar willen, zodat wij later volledig verfrist kunnen terugkeren in de wereld rondom ons. Maar dat komt niet zomaar. Wij moeten de tijd nemen om die vallei te doorkruisen, iedere keer weer. Het kost iets om stil te worden, maar het is meer dan de moeite waard en is het fundament voor het verzamelen van kostbaarheden in de hemel.
