Hij leeft
Daniël, dienaar van de levende God, heeft uw God die u zo trouw dient, u kunnen bevrijden van de leeuwen?
Daniel 6:20
Iemand zag Martin Luther eens aan tafel zitten op een moment van zware beproeving en groot gevaar. De behoefte aan de aanwezigheid van Gods onzichtbare kracht en Zijn geheime aanwezigheid was groot. Luther zat daar met gesloten ogen terwijl hij met zijn vingers de woorden Vivit! Vivit! op het hout van de tafel schreef. Die woorden betekenen: “Hij leeft.”
Dat is niet alleen de hoop voor onszelf, maar voor de hele mensheid. Hij leeft.
Hoe dikwijls lezen wij een dergelijke tekst niet in de Bijbel? Toch zijn wij zo geneigd juist die woorden ‘de levende God’ uit het oog te verliezen. Wij weten wel dat het er geschreven staat, maar in ons dagelijks leven houden we er nauwelijks rekening mee.
Wij verliezen uit het oog dat God een levende God is; dat Hij nu dezelfde is die Hij tweeduizend jaar geleden ook was; dat Hij nu dezelfde soevereine macht heeft, dezelfde reddende liefde jegens hen die Hem liefhebben en dienen.
Hij zal voor ons doen wat Hij duizenden jaren geleden al voor anderen deed, eenvoudig omdat Hij de levende God is, de onveranderlijke. O, zouden wij Hem daarom niet moeten vertrouwen en ervoor moeten zorgen dat wij Hem in onze donkerste ogenblikken nooit uit het oog verliezen? Hij is nog altijd de levende God en zal dat ook altijd zijn.
Wees gerust dat Hij je echt nooit zal teleurstellen als je met Hem wandelt, naar Hem kijkt en hulp van Hem verwacht.
Je kunt mij wellicht zien als een oudere broeder in het geloof die de Heer al meer dan veertig jaar kent, en ik schrijf je dit ter bemoediging: “Hij heeft mij nooit in de steek gelaten. In de grootste moeilijkheden, in de zwaarste beproevingen, in de diepste armoede stond Hij naast me en heeft Hij mij er doorheen geholpen. Dat was Zijn verdienste, niet de mijne. Door Zijn genade werd ik in staat gesteld om op Hem te vertrouwen, en verscheen Hij altijd precies op tijd om mij verder te helpen. O, wat spreek ik graag over Zijn eer en goedheid en ik neem Zijn naam zo graag in mijn mond.”
George Müller
