Een fataal moment
‘Och Here,’ bad Jeremia, ‘ik weet dat de mens geen macht heeft om zijn eigen leven te bepalen en zijn eigen koers uit te zetten.’
-Jeremia 10:23
Daar stonden we; aan de voet van de Mont Blanc in het dorpje Chamonix. Er was de dag tevoren iets heel verdrietigs gebeurd. Een jonge arts wilde graag naar de top van de berg klimmen en was daar in geslaagd. Daar stond hij, aan de top en in het dorpje hadden ze alle lichtjes aangestoken en er was een vlag op de besneeuwde helling gezet die vrolijk wapperde om de overwinning te vieren.
Nadat ze weer een eind naar beneden waren geklommen en ter hoogte van de blokhut waren beland gaf de jongeman aan dat hij nu verder zonder zijn gids terug wilde. Hij wilde bevrijd worden van het touw en stond erop dat hij de afdaling zelfstandig zou afmaken.
De gids had een ernstig gesprek met hem en zei hem dat het zonder touw niet veilig voor hem zou zijn maar de jongeman wilde graag vrij zijn en zei dat hij het verder zelf wel kon. De gids had geen macht over hem en moest hem laten gaan.
De jongeman had nog maar een klein stukje afgelegd toen hij uitgleed over een glad stuk ijs en hij kon niet voorkomen dat hij de steile helling af begon te glijden. Zonder het touw was de gids niet in staat hem tegen te houden of hem op te trekken. Hij stortte een heel eind verder beneden op een ijsplateau terecht en daar lag hij dan, een jonge arts, levenloos.
De klokken hadden ter ere van zijn overwinning geluid, de feestverlichting was aangestoken maar het ogenblik van zelfoverschatting was hem fataal geworden.
En daar moeten we even stil bij staan. Word jij het weleens zat om geleid te worden? We willen graag onafhankelijk zijn en het juk afgooien. Maar we hebben onze Gids steeds harder nodig in deze rare tijd. Het is niet veilig om zonder Hem te werk te gaan. “Leid mij verder,” laat dat je gebed zijn totdat de hemelse klokken luiden ter ere van jouw thuiskomst!
Naar een artikel van Charles Spurgeon
