Bouwstenen voor een vruchtbaar geloof
Er is iets dat God ons graag wil leren, maar dat niet zo gemakkelijk voor ons blijkt te zijn. Ik heb het over de noodzaak om het goede te zien in tegenslag, verlies en pijn. Het lijkt zo tegenstrijdig, maar dingen die vergaan, die ons teleurstellen, en ons leeg lijken achter te laten, zijn als zaden waar geweldige, nieuwe levenskracht uit kan ontstaan mits we ze laten ontkiemen met geloof en in vertrouwen. Juist de onzekerheden van het aardse leven zijn onze bouwstenen voor het fundament van een vruchtbaar geloof.
Elia leerde het toen hij veilig zat weggeborgen bij de beek Krith. Het hele land leed onder de grote droogte, maar hij had er geen last van, want de beek gaf hem te drinken. Hij zat daar prima en had niets te vrezen van de goddeloze regering. Maar toen begon ook de beek Krith op te drogen. Waarom liet God dat toe? Opeens was ook Elia zijn leven niet zeker. Wat mij betreft had God Elia al die ellende wel kunnen besparen. Hij was toch zeker Gods gezalfde profeet? Maar die stroom met dat tanende water waar Elia zat en God diende met zijn gebeden is een waar beeld van het leven van ons allemaal. “Het gebeurde dat de beek helemaal opdroogde.”
We kennen het allemaal. Het is ons gisteren overkomen en het zal morgen ongetwijfeld weer gebeuren. Onze beek, waar we veilig zitten, droogt op.
Wij, als kinderen van God, moeten het verschil leren tussen het vertrouwen op de gave en het vertrouwen op Hem die geeft. Als het goed met ons gaat hebben we de neiging om onze tentharingen op die plaats diep in de grond te slaan en gaan we er van uit dat dit ook altijd zo zal blijven. En dan komt God en die verandert opeens alles en moeten we onze tent inpakken en Hem volgen.
En dit is de les: “De geschenken van God zijn altijd goed, maar de Gever is veel en veel beter; de Gever is de Eeuwige Liefde.” Neem maar van mij aan dat Elia er geen brood in zag om weg te trekken bij die fijne stroom, maar toen hij in Sarefat aankwam werd alles hem duidelijk. Dit illustreert ‘leven op geloof’. God is belangrijker dan de zegening en Gods moeilijke en soms harde woorden zijn nooit Zijn laatste woorden. Het verdriet, de tegenslag, en de tranen van het leven horen bij het middenstuk van het levensconcert, en zijn nooit de finale en nooit de laatste noot.
Had God Elia dan niet beter direct naar Sarefat kunnen sturen? Ik denk dat als God dat gedaan had, Elia iets gemist zou hebben dat hem een wijzere profeet en een beter mens kon maken. Hij leefde in Krith door geloof. En als er in ons leven een bron van aardse en uiterlijke hulpbronnen aan het opdrogen is dan is dat zonder twijfel omdat God ons wil leren dat onze hoop en hulp altijd direct verweven zijn met God, onze Herder die hemel en aarde gemaakt heeft.
Naar een artikel van F.B.Meyer
