Niet te stoppen
Geschreven door Angie Clayton
… dat is het motto dat ik koos voor 2025. En, om eerlijk te zijn, dacht ik echt dat ik niet te stoppen was. Hoe kan iets of iemand mij stoppen als God aan mijn kant staat?
Op 3 januari werd ik aan mijn rug geopereerd en het resultaat was wonderbaarlijk. Ik was voor het eerst in bijna een jaar pijnvrij en de vreugde die ik voelde was bijna overweldigend. En niet alleen was ik pijnvrij, maar omdat ik drie maanden had uitgetrokken voor het herstel na de operatie, had ik opeens heel veel tijd over die ik pijnvrij kon gebruiken. Wat een weelde.
Dus begon ik direct plannen te maken om me volledig in te zetten voor een nieuw project waar ik erg enthousiast over was en binnen een mum van tijd stond mijn kalender vol met activiteiten. Ik was tenslotte niet te stoppen en een van de eerste dingen op mijn kalender was dan ook om daar een artikel over te schrijven. Ik had mijn huiswerk gedaan, leuke dingen gevonden en aantekeningen gemaakt. Ik was er klaar voor. Maar toen ik voor mijn computerscherm zat, werd ik afgeleid. Ik ben vergeten wat het was, maar ik ben nogal makkelijk af te leiden, dus dat is niets bijzonders, en dus liet ik mijn lege bladzijde met de titel ‘Niet te stoppen’ op mijn scherm staan, met de intentie om er de volgende dag mee verder te gaan. Maar dat liep anders. Die nacht kon ik niet slapen en terwijl ik aan het rondlopen was in de hoop moe te worden, verloor ik mijn evenwicht (dat gebeurt me wel vaker) en viel ik achterover op de grond, waarbij ik op een houten kist belandde en mijn ribben en rechterpols kneusde.
Ik heb in mijn leven al heel wat pijntjes moeten doorstaan, maar de pijn die ik nu voelde was bijna ondraaglijk en ik, de dame die niet te stoppen was, was volledig uitgeschakeld. Het ergste is nu wel voorbij, maar ik moet nog steeds geduld hebben voordat ik weer helemaal de oude ben.
De strijd was wel groot. Om eerlijk te zijn: ik verloor mijn vreugde uit het oog. Ik voelde me ontmoedigd en gefrustreerd, en diep teleurgesteld. Het ging eerst zo goed en ik draaide eindelijk weer op volle toeren, maar nu denk ik dat ik God hard aan het voorbij lopen was en Hem ver achter me liet. Ik maakte mijn plannen, ik regelde interviews, en ik ging vooruit.
Ik, ik, ik, ik – bah.
Begrijp me niet verkeerd, ik denk niet dat God me midden in de nacht neersloeg om me maar even een lesje te leren. Zo werkt Hij helemaal niet. Maar tegelijkertijd werd ik wel aan het denken gezet. De twee weken na mijn val bracht ik door in een put van wanhoop en zelfgerichtheid, terwijl ik toekeek hoe al mijn plannen voor mijn ogen afbrokkelden.
Totdat er eindelijk iets tot me door begon te dringen…
Ik ben zeker wel te stoppen. Maar … God is dat niet.
Als ik dit jaar van “niet te stoppen” in wil gaan, moet ik allereerst stoppen. Stoppen met het maken van mijn eigen plannen. Stoppen met vooruit te gaan als het tijd is om te wachten. En bovenal moet ik stoppen met denken dat ik niet te stoppen ben.
Dit citaat van C.H. Spurgeon vat alles wel zo’n beetje samen:
Ik vertrouw mezelf aan Hem toe voor leiding. Ik weet niet wat het beste pad is om te kiezen, dus vertrouw ik erop dat Hij voor mij kiest. Ik heb Zijn raad nodig omdat mijn verantwoordelijkheden complex zijn en mijn situatie vaak verwarrend. Ik zoek wijsheid bij de onfeilbare God. Ik vertrouw Zijn raad boven mijn eigen oordeel of het advies van anderen. Glorieuze Jehova, U bent mijn gids.
Dit is de enige manier waarop ik niet te stoppen ben; als ik rust in de handen van Hem die alles het beste weet. Ik heb mijn eigen plannen officieel opgegeven en ook al dacht ik echt dat het goede, of zelfs geweldige plannen waren, ze zijn nu niet meer relevant. Ik heb twee keuzes:
Ik kan medelijden met mezelf blijven hebben omdat ik mijn zin niet heb gekregen, of ik kan leren leven in de eenvoud van overgave, en vertrouwen dat alles wat er op mijn pad komt door God is gegeven en daarom goed voor me is.
Jesaja 55:9 zegt: “Mijn gedachten zijn niet uw gedachten, noch zijn uw wegen mijn wegen, verklaart de Heer.” Dan belooft Hij ook nog: “Mijn woord zal niet ledig tot Mij terugkeren, maar het zal volbrengen wat Ik voor ogen heb, en het zal slagen in datgene waarvoor Ik het gezonden heb.” (vers 11)
Ik moet erop vertrouwen dat Zijn doelen voor en door mij zullen worden bereikt en het is mijn taak om mijn eigen plannen af te wijzen ten gunste van de Zijne.
Het motto voor 2025 is nog steeds ‘Niet te stoppen’, maar toch is het nu iets anders dan ik eerst voor ogen had. Het gaat om Zijn doel en niet om het mijne.
Voor meer informatie over Angie Clayton ga naar: https://angieclayton.net/
