Gekust toen hij voor het laatst ging slapen
De getuigenis van een ter dood veroordeelde
Het zag er niet uit: een jonge man ineengedoken in de hoek van een vieze, met kakkerlakken vervuilde dodencel in een gevangenis in South Carolina. De man bewoog nauwelijks en leek zich niet bewust van de viezigheid en stank om hem heen. Zijn naam was Rusty en hij was ter dood veroordeeld voor de moord op een vrouw in Myrtle Beach tijdens een overval waarbij vier mensen om het leven waren gekomen.
De politie arresteerde de drieëntwintigjarige Rusty Welborn voor de moorden en hij kreeg de doodstraf voor zijn misdaad. Daar leerde Bob McAlister, plaatsvervangend stafchef van de gouverneur van South Carolina, Rusty kennen in de dodencel. Bob was een jaar of wat daarvoor Christen geworden en voelde een sterke roeping van God om de gevangenen te dienen en dan in het bijzonder degenen die hun laatste dagen in de dodencel doorbrachten.
Bobs eerste glimp van Rusty was haast meelijwekkend. Rusty lag op de grond en niets interesseerde hem nog. Het was het zielige beeld van een man die geloofde dat alles verloren was, dat hij er voor niemand nog toe deed. De enige tekenen van leven in zijn cel kwamen van de kakkerlakken die overal rondscharrelden. Het kon de boef niets schelen en hij deed zelfs geen moeite om die insecten weg te vegen. Toen Bob tegen hem praatte gaf hij geen antwoord maar staarde hem wezenloos aan.
Zo snel gaf Bob het echter niet op en hij bleef komen, hij vertelde Rusty over de liefde van God en bad voor hem. “Jezus kan je nog steeds een nieuwe kans geven, Rusty.”.
En, uiteindelijk, begon Rusty te reageren op de vreemdeling die steeds zijn cel weer binnenkwam. Beetje bij beetje werd hij wat opener, totdat hij op een dag begon te huilen terwijl Bob met hem over Gods liefde praatte. Op die dag gaf Rusty Welborn; een zielige, verloren moordenaar zijn hart aan Jezus en liet hij het duister achter zich.
Toen Bob een paar dagen daarna terugkeerde kon hij zijn ogen niet geloven. Alles was anders. De cel en Rusty waren schoon en hij had nieuwe energie en een positieve kijk op het leven. En zo werden de twee mannen goede vrienden in de daaropvolgende vijf jaar. Bob McAlister zei later zelfs dat Rusty was uitgegroeid tot de zoon die hij zelf nooit had gehad en dat Rusty hem “Pappa” was gaan noemen.
Het bleek dat Rusty een verschrikkelijke jeugd had gehad. Zijn ouders waren zo arm als kerkratten geweest en Rusty werd als kind verwaarloosd, misbruikt en mishandeld. School was een beproeving, zowel voor hem als voor zijn leraren.
Gedurende zijn hele schooltijd droeg hij dezelfde twee broeken en twee haveloze shirts. Uit schaamte, frustratie en een gebrek aan begeleiding door een begrijpende leraar, stopte Rusty met school toen hij veertien was, een beslissing die niet goed uitpakte.
Hij werd het huis uitgezet en bracht het grootste deel van zijn jeugd door met leven onder bruggen en in openbare toiletten.
En dat alles veranderde toen de liefde van God over zijn dorre hart stroomde en hem tot een nieuw mens maakte. Terwijl Bob hem over de Bijbel leerde, leerde Rusty Bob iets over liefde en vergeving, want deze veroordeelde misdadiger, die nooit echte liefde had gekend was zo gegrepen en zo enthousiast in zijn geloof dat hij iedereen ermee inspireerde. Voor hem was het een raadsel dat er van hem gehouden kon worden en als Jezus dat werkelijk kon dan moest hij die liefde zo goed als hij kon met anderen delen. Rusty’s kinderlijke enthousiasme was een verademing voor Bob, die zich realiseerde hoeveel hij zelf eigenlijk als vanzelfsprekend had beschouwd, en dan vooral wat betreft de liefde van zijn familie en vrienden.
Toch werd Rusty nog vaak gekweld door de verwoestende pijn die hij de familie en vrienden van zijn slachtoffer had aangedaan. Omdat hij wist dat God hem had vergeven, verlangde hij diep naar de vergeving van degenen die hij onrecht had aangedaan. En God hielp hem ook daarbij.
De broer van de vrouw die door Rusty was vermoord, werd Christen. God had twee jaar lang met hem gesproken over de noodzaak om de moordenaar van zijn zus te vergeven. Uiteindelijk schreef hij Rusty een brief waarin hij zei dat hij hem graag wilde vergeven.
Niet lang voor zijn geplande executie kwam de broer samen met zijn vrouw Rusty bezoeken. Bob was erbij toen de twee mannen elkaar in tranen omhelsden als verloren broers die eindelijk herenigd waren. Rusty’s zinloze misdaad tien jaar eerder had veel stuk gemaakt, maar de liefde van Christus wiste het kwaad uit en stelde beide mannen in staat om te beseffen dat ze op die dag werkelijk herenigde broers waren.
Rusty zou uiteindelijk sterven met een kalmte en zekerheid die Bob nog nooit had gezien.
Op zijn laatste dag, om 1:00 uur ’s nachts, met nog slechts enkele uren te gaan voor zijn executie, vroeg Rusty aan Bob om hem voor te lezen uit de Bijbel. Na een uur geluisterd te hebben ging Rusty op zijn bed zitten en zei: “Het enige wat ik ooit wilde was een thuis. En nu ga ik er eindelijk heen. Wat een vreugde en wat een voorrecht.” Bob las verder en na een paar minuten werd Rusty heel stil. Bob dacht dat hij in slaap was gevallen, legde een deken over hem heen en sloeg de Bijbel dicht. Toen hij zich omdraaide om weg te gaan voelde hij een sterke drang om Rusty op zijn voorhoofd te kussen. Het was zijn laatste ontmoeting met de man die hij had geholpen de Redder te vinden.
Korte tijd later werd Rusty Welborn geëxecuteerd. Een vrouw die Rusty bijstond in zijn laatste momenten deelde dit naschrift bij zijn verhaal: “Toen hij werd voorbereid op zijn dood, keek Rusty me aan en zei: “Hoe triest dat een mens moet wachten tot zijn laatste nacht om voor de allereerste keer gekust en ingestopt te worden.”
Uit: From Bad Beginnings to Happy Endings.
