Angst voor de dood? Onnodig

De zendeling John Vinson werd door Chinese bandieten overvallen en uiteindelijk doodgeschoten. Een ooggetuige vertelde later dat de bandieten hem gevraagd hadden of hij niet bang was, nu zijn lot in hun handen lag. “Bang? In het geheel niet,” had de zendeling geantwoord. “Als jullie mij doden ga ik rechtstreeks naar mijn Redder. De hemelpoort staat voor me open. Mijn toekomst staat vast. Weten jullie waar je heengaat?”

Bang? Waarvoor?
Bang voor de vrede?
Voor rust en voor eeuwige vrijheid
wanneer mijn geest hemelse paden betreedt
en zich in Jezus verblijdt?
Bang om de pijn te verlaten?
Om te lopen in hemelse straten?
En met God en de engel te praten?
Bang om Gods eer te bezingen?
Moet ik mij daar voor in de handen wringen?

Bang? Waarvoor?
Bang om te dansen met het engelenkoor?
En het gezicht van Jezus te aanschouwen?
Bang om zijn liefde te voelen?
En te helpen Zijn rijk voor eeuwig te bouwen?
Bang voor de grootste reis van dit leven?
Bang omdat God mij het leven wil geven?
En mij verlost van aards streven?
Bang als ik mijn bestemming
uiteindelijk vind
En ik mij bij God vlij als Zijn geliefde kind?

Weg met de angst,
verdwenen de strijd en de zorgen.
Het licht is gaan schijnen!
Ik ben voor eeuwig in Gods liefde geborgen

Vrij vertaald naar E.H. Hamilton

Sneeuw wordt vaak gebruikt als een beeld van de dood. Maar onder haar witte, alles bedekkende deken ligt het nieuwe en eeuwige leven. Dat leven wordt op de juiste tijd zichtbaar als de kille, duistere en ijzige schaduwen van de winter wegsmelten voor de prille lentezon en de nieuwe bloemen hun kopjes uit de grond steken. Ook wij zullen dan gekleed als de bloemen het eeuwige leven be‘rven. De dood is door het leven opgeslokt.
Robert Collyer

Een paar dagen voor zijn dood schreef F.B. Meyer de volgende woorden aan een dierbare vriend: “Ik heb zojuist tot mijn
verrassing vernomen dat ik nog maar een paar dagen te leven heb. Als je dit leest ben ik waarschijnlijk de hemelpoort al doorgegaan. Je hoeft me dus niet meer te schrijven. We zullen elkaar morgen weer omhelzen.”

Jezus heeft de dood veranderd in een korte, nauwe strook niemandsland tussen de vriendschap van gisteren en de vreugdevolle hereniging van morgen.

Een ernstig zieke man klampte zich na zijn consult vast aan zijn huisdokter. “Dokter,” zei hij, “ik ben bang om te sterven. Wat is er aan de andere kant?” “Precies weten doe ik het ook niet,” antwoordde de dokter.
“Maar u bent een Christen en u weet niet wat er aan de andere kant ligt?”
Toen de dokter de deurknop vastpakte om de patient uit te laten, hoorden ze een gesnuif en gekrab aan de andere kant van de deur. Toen de dokter de deur opende sprong er een grote bruine hond naar binnen die de dokter enthousiast begon te likken. Toen zei de dokter: “Heb je mijn hond gezien? Die was hier nog nooit eerder geweest. Hij kende deze kamer niet, maar hij wist dat zijn meester er zat. Dus toen de deur open ging sprong hij blij en vol vertrouwen naar binnen. Hoe de hemel er precies uit ziet en hoe het er daar toegaat weet ik niet precies, maar ik weet dat mijn Meester daar op mij wacht en dat is meer dan genoeg voor mij. Op de dag dat Hij de deur voor me opent stap ik er vol vertrouwen binnen. Mijn Meester is er al.

***

De weg is nauw en moeilijk begaanbaar en er kan maar een persoon tegelijk over lopen. Maar die weg leidt naar een deur die opengaat naar een wereld van ongekende schoonheid, leven en licht. Vader staat daar klaar op die nauwe, donkere weg om mij Zijn hand te reiken en samen lopen wij naar de deur. Opeens is mijn vermoeidheid verdwenen. Mijn zorgen smelten weg als sneeuw voor de zon. Ik voel me geborgen, want Vader loopt naast me. Dit is de weg die naar het leven voert. Wij noemen het de dood, maar ze leidt naar het leven. Soms zijn we er bang voor.

Eigenlijk heel dwaas. Ons hele leven verlangen we ernaar om dichter bij onze Heer te mogen zijn en juist deze weg brengt ons naar onze diepste verlangens. Nu gaan we eindelijk naar huis. Nu is het lijden voorbij. Nu zullen we voor eeuwig in Gods aanwezigheid mogen leven.
Bang? Bang voor dat moment? Zou Hij die we ons hele leven al vertrouwen ons nu op die laatste meters van de weg laten vallen?
Maar als de deur dan opengaat en wij ons verblijden in het hemelse licht is er toch een kort gevoel van eenzaamheid, want die deur gaat maar voor één persoon tegelijk open, en wij laten zoveel geliefden achter. Geliefden voor wie het aardse leven nog niet voltooid is. Vrienden aan wie de Heer nog vraagt om langer op Zijn akkers te ploegen, die nog niet geroepen zijn om die laatste meters af te leggen.

Maar dat moment van droefenis is maar kort, want de Heer maakt ons duidelijk dat wij niet om hen hoeven te treuren. God zorgt ook voor hen en ook zij zullen eens aankomen in het beloofde land.

En daar in de schaduw, daar zie ik iemand knielen. Het is Christus zelf, de mens die de grootste droefenis die maar mogelijk is, zelf heeft gekend. Hij die het lijden kent als geen ander en die ons heeft verteld dat Hij altijd naast ons zal staan. Hij die de diepste pijn en eenzaamheid heeft gekend die een mens kan dragen, heeft gezegd dat Hij ons niet verlaten zal en ons niet eenzaam zal achterlaten.

Bang voor de dood? De dood is slechts een engel die werkt voor God. Het is de engel die ons meevoert naar de tedere armen van God. Eindelijk thuis.
Zullen wij daar bang voor zijn?
-Mary L. O’Hara

 

Download PDF

Laat een bericht achter:

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Lees de nieuwe Oppepper

Thuis of op je werk, een Oppepper maakt je sterk

Klik hier