Meer dan een geheime wens
Door Sukanya Kumar-Sinha
Ik was acht toen ik mijn grootvader verloor. Hij was pas 65 jaar. Wij hebben een hechte familieband en dit was een grote slag voor ons.
Ik kan me nog herinneren hoe ik Nanu’s koude wang kuste en hem vaarwel zei. Maar iets in mij vertelde me dat dit afscheid niet voorgoed was. Ik hoopte altijd vurig dat ik op een dag weer bij hem zou zijn. Als we zijn graf bezochten huilde ik, omdat ik hem niet kon zien of aanraken of met hem kon praten, maar in mijn binnenste wist ik altijd dat ik hem weer zou zien. In afwachting van deze uiteindelijke hereniging dacht ik dingen zoals: ‘Als ik Nanu weer zie zal ik hem vragen over die keer toen hij achtervolgd werd door een bende gewapende rovers, of: ‘Als ik Nanu weer zie zal ik hem ervan langs geven dat hij zijn nieroperatie niet liet doen toen het nog kon.’
Naarmate ik ouder werd raakte ik echter gewend aan zijn afwezigheid.
Na Nanu’s dood werd Nanna, mijn grootmoeder de kern van onze grote familie.
Nu is zij er ook niet meer. Toen ze gestorven was en wij bij elkaar kwamen om haar huis te ontruimen liet ik mijn hand over de sprei op haar bed gaan en moest ik onophoudelijk huilen. In de kerk keek ik naar de plek waar ze altijd gezeten had en vroeg ik Jezus: “Waarom?”
Naarmate de weken voorbijgingen werd de pijn wat minder, en voelde ik het niet voortdurend, maar toch was die pijn niet helemaal verdwenen. Totdat ik mezelf er op een dag op betrapte dat ik dacht: ‘Wanneer ik Nanna weer zie zal ik haar vertellen hoezeer we haar gemist hebben. Dan geef ik haar die zoen die ik haar in het ziekenhuis niet kon geven…’
En toen realiseerde ik me dat de belofte van eeuwig leven niet alleen past in de wensen van een kind van acht maar dat die ons een leven lang kan troosten. Als Christenen hebben we voortdurend de hoop en het geloof dat de dood niet het einde is. God heeft Jezus, Zijn Zoon naar de aarde gezonden opdat wij eeuwig leven met Hem konden krijgen. Alles wat we nodig hebben is kinderlijk geloof in Gods beloften.
Ik weet niet precies hoe de relaties waar we hier op aarde zo van genieten in de hemel worden voortgezet, maar ik weet dat het eeuwige leven met God ons wacht. De dood is de deur waar we doorheen gaan om dat te bereiken.
