Het tijdperk van haast
Laat af, en weet, dat Ik God ben. (Wees stil)
Psalm 46:11
Het lijkt er op dat wij in een tijdperk van haast leven. Vroeger werd het leven vaak vergeleken met een reis, of een pelgrimstocht. Een vermoeiende reis wellicht, maar wel een die stap voor stap en met overleg gemaakt moest worden. Maar die reis is nu een race geworden, waarbij alles snel moet worden bereikt. Iedere seconde telt in een zucht naar meer kennis, snellere resultaten en meer comfort.
Eens waren het bit en een goed hoofdstel de belangrijkste dingen voor een ruiter om een paard mee te leiden, maar die zijn nu veranderd in een zweep en nog scherpere sporen. Kortom, het lijkt er op dat de duivel van haast de wereld is binnengedrongen en ons allemaal probeert op te jagen om ons de uitgedroogde velden van stress en ontevredenheid binnen te sturen. Zijn doel is helder: Als wij zo doorjakkeren hebben wij geen rust en tijd om “stil voor God te worden en Hem zo beter te leren kennen.”
Op de snelweg van het leven is geen plaats meer die stil genoeg is om onze Bijbels te lezen of zinvolle gebeden te fluisteren. Zelfs een geloofsbeleving moet worden opgejaagd en als het even kan moet die zo luid en verwarrend mogelijk over ons worden uitgestort.
Zo wordt alles in het leven gereduceerd tot een draaiende machine die nooit lijkt te stoppen en enkel opwinding, ontevredenheid, en angst voortbrengt in plaats van de rust die onze Schepper voor ons in gedachten heeft aan de oevers van de stille wateren uit Psalm 23.
De apostelen en de profeten uit de Bijbelse geschiedenis houden ons echter een ander plaatje voor. Die beweren stellig dat het werk dat eeuwige vrucht voortbrengt alleen kan worden volbracht door een leven van gebed, liefdadigheid en zelfverloochening. Karakter wordt niet gevormd met een enkele klap van de hamer, maar kan alleen ontstaan door stille groei en dagelijkse voeding.
Maar daar heeft de wereld geen boodschap aan. Hoe kan het ook anders, als die wereld niet wil bouwen op het fundament van Gods Woord? “Nee, wij weten wel beter dan ons te laten leiden door een kinderlijk idee dat een onzichtbare Heer ergens in de lucht van ons houdt en ons wil helpen. Wij snellen liever voort op onze eigen weg.”
En zo gaat het verder in sneltreinvaart. We hebben nu korte leermethodes van twaalf lessen, tien stappen tot een beter leven, en een verbitterende wedijver om een jeugdig geheugen snel op te vullen met de grootste hoeveelheid studie en kennis. Of die kennis ook daadwerkelijk begrepen of verteerd wordt is niet direct zo belangrijk. Maar begrijpen we dan niet dat deze ongeduldige manier van leven een grote leegte achterlaat die niet gevuld wordt met de echt belangrijke waarden van dit leven?
Als wij wat vaker zouden stoppen met ons haastige leven en terug zouden keren naar de oorsprong en een blik op de hemel zouden werpen in plaats van zo te zwoegen met onze aardse zorgen, zouden we heel wat beter gewapend zijn tegen het spook van de verleiding, de angst en de onzekerheid. In Gods aanwezigheid worden fonteinen van onvergankelijk geluk geopend voor de dorstende ziel.
Wie is zwak als hij aan God denkt? Wie is er ellendig aan toe als hij bewust steunt op de Almachtige arm? Hoeveel mensen verlaten het riante paleis van de ziel niet om hun intrek te nemen in een armzalig, lekkend hutje van grofheid en brutaliteit? De Bijbel noemt God de Bron van het licht, het leven, en de liefde. Waarom zouden we van die bron niet willen drinken?
Richt je ogen toch op naar de stille hemel en naar de goddelijke bergen waar onze hulp vandaan komt. Het lied van God klinkt nog steeds luid en helder en is zo gemaakt dat het ieder rusteloos hart dat ernaar wil luisteren tot rust brengt. “Wees stil en weet dat ik God ben.”
