De eeuwige stilte roept
Wees stil en weet dat Ik God ben
(Ps. 46:10).
Is er één noot in een muziekstuk zo machtig als de nadrukkelijke pauze? Is er één woord in de Psalmen nog welsprekender dan dat ene kleine woord, Sela (pauze)? Is er iets opwindender en tegelijkertijd ook dreigender dan die diepe stilte die over het land valt voor het losbarsten van de storm? En zo vraag ik me af of er iets is dat ons hart zo kan treffen als de kracht van stilte?
Elk hart dat zich, al is het maar voor even, durft af te sluiten van zijn eigen geraas, komt voor een deur te staan die leidt naar de vrede van God die, zoals de Bijbel ons leert ‘alle verstand te boven gaat”. Het is een diepe rust, een bron van vrede, die de wereld niet kan geven of wegnemen.
Er is in het diepste centrum van de ziel een kamer van vrede waar God woont en waar we, als we alleen maar naar binnen gaan en elk ander geluid het zwijgen opleggen, Zijn stille, liefdevolle stem kunnen horen.
Zo is er ook in ieder wiel dat om zijn eigen as draait een plaats in het centrum waar helemaal geen beweging is en zo moet er in het drukke leven een plaats zijn waar we alleen met God wonen, en waar de eeuwige stilte ons toeroept.
Wil je God echt leren kennen? Dan is er maar één manier. “Laat af. Wees stil en laat God tot je spreken.” God woont in zijn heilige tempel; laat de hele aarde voor Hem zwijgen.
***
“O Vader, soms hebben we onder een sterrenloze hemel gelopen en de duisternis kwam zwaar op ons neer als een doordrenkende regen. We wanhoopten en dachten de sterrenhemel of de zonsopgang nooit meer te zien. De sombere nacht verstikte ons en fluisterde ons toe dat ze ons voor eeuwig zou omringen. Uit het donker sprak geen troostende stem om onze gebroken harten te verzachten. Niets leek de dreigende depressie te kunnen doorbreken.
Maar toen was daar Uw stem. Uw liefdevolle, troostrijke gefluister van eeuwige liefde sprak zoeter tot onze gekneusde en bloedende zielen dan de wind die over een eolische harp blaast. Het was Uw ‘stille kleine stem’ die tot ons sprak en we luisterden en we hoorden. We keken en zagen Uw gezicht stralen met het licht van liefde. En toen we Uw stem hoorden en Uw gezicht zagen, kwam er nieuw leven in ons zoals er leven terugkomt in verdorde bloemen die de zomerregen drinken. En het was goed, want U was bij ons en de duisternis had niets te vertellen.”
Anoniem
