Het pakje
Onbekend
Niet lang geleden hoorde ik over een vader die vol boosheid was opgestoven toen zijn drie jaar oude dochtertje een hele rol goudpapier had verspild om een eenvoudig doosje in te pakken. De dag daarna bleek dat het meisje eigenlijk een cadeautje voor Pappa aan het maken was. Aarzelend bracht het kind het pakje naar haar vader toe. “Dit heb ik voor jou gemaakt, Pappa,” zei ze hoopvol. Pappa voelde zich slecht dat hij het kind er gisteren zo van langs had gegeven en opende het pakje enthousiast. Maar toen hij er in keek voelde hij de boosheid weer in zich opborrelen. “Er zit niets in… Dat doosje is helemaal leeg.” Hij flapte er geïrriteerd uit: “Wat zijn dat nou voor manieren. Als je iemand een pakje geeft moet je wel echt iets geven.”
“Maar Pappa,” stamelde het meisje zenuwachtig. “Het is niet leeg. Ik heb er allemaal kusjes voor je ingeblazen. Die zijn allemaal voor jou!”
Dit incident was een keerpunt in het leven van de vader en hij realiseerde zich heel goed dat hij op zo’n manier niet door kon gaan. Het gezin werd niet lang daarna getroffen door een tragedie. Het dochtertje kwam om het leven bij een ongeluk. Pappa hield het doosje nog jarenlang onder zijn bed en elke keer als hij ontmoedigd was en de zorgen van het leven hem te veel werden, opende hij het doosje, pakte er een denkbeeldig kusje uit en werd hij weer gesterkt door de gedachte aan dat lieve kind.
Iedereen heeft eigenlijk zo’n doosje gekregen. Een denkbeeldig doosje, hoe klein het soms ook lijkt, gevuld met liefde en het geluk dat wij elke dag weer mogen ervaren. Liefde van kinderen, familie of vrienden. Zelfs van een huisdier. Nee, er bestaat geen kostbaarder bezit dan de liefde die ons dagelijks wordt gegeven.
