Mijn zonnetje

Door Elsa Goodman, Torrance, California

Olifanten waren altijd de grote favoriet van mijn dochtertje Andrea. Waar we op vakantie ook maar heen gingen, we probeerden altijd om een of ander olifantje mee naar huis te nemen als souvenir. Dat werd dan netjes bij de verzameling gevoegd op de plank boven haar bed. Maar op zekere dag kreeg ze ook een grote voorliefde voor zonnebloemen en kwamen er tussen de olifanten allemaal afbeeldingen van zonnebloemen te staan. Eens vond ze ergens een prachtige plaat van een grote zonnebloem.

“Die moet boven je bed mamma,” zei ze enthousiast. “Deze is zo mooi. Ik hou echt van deze plaat. Die herinnert me aan de zon, zelfs als ik binnen ben.”

Andrea betekende alles voor me. Zij was mijn zonnetje.

Helaas bleef de zon niet altijd schijnen. Andrea overleed toen ze 19 was door een ongeval met een boot. Ze verdween opeens uit mijn leven en het voelde alsof alle warmte en alle hoop uit mijn leven werd gezogen.

Een tijd later bezocht ik de plaats waar ze was gestorven. Ik keek uit over het water en voelde me zo eenzaam en bedroefd. “Heer,” bad ik, “laat mij haar warmte nog eens voelen…”

Na een tijdje slenterde ik weg van de rivier en liep ik naar het dorpje in de buurt. Daar keek ik wat rond. Toen ik langs een etalage van een oud winkeltje liep viel mijn oog opeens op een klein beeldje van een olifant. “Dat zou Andrea leuk gevonden hebben,” dacht ik bij mezelf.

En wat was dat? Wat zat daar in de slurf van de olifant? Een zonnebloem. Op de voet van het beeldje zat een metalen plaatje waarop stond gegraveerd: “Je bent mijn zonnetje”.

Voor het eerst sinds Andrea’s dood voelde ik me helemaal warm worden.

“Dank U Heer,” fluisterde ik geĆ«motioneerd.

Het beeldje staat nu op mijn nachtkastje. Dat herinnert me eraan dat de zon er altijd is, net als Andrea.

Reacties

Laat een bericht achter:

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Lees de nieuwe Oppepper

Thuis of op je werk, een Oppepper maakt je sterk

Klik hier