Het kleine gele engeltje
Een gevederde vriend zorgt voor troost
Door Eva Malm, Blackfoot Idaho.
Vroeg uit bed en dan de hele dag aan het werk op de boerderij om tegen de avond weer moe thuis te komen voor een lekker warm maal. Dat was de dagelijkse routine van mijn man, Lynn. Zo ging dat 42 jaar lang, elke dag. Totdat hij overleed.
Toen Lynn kwam te overlijden wist ik niet wat ik moest doen. Ik miste hem natuurlijk enorm en nu de dagelijkse routine die Lynn zo getrouw had gevolgd er niet meer was, wist ik gewoonweg niet wat ik moest doen. Ik voelde me stuurloos en verloren. Zonder zijn warme afscheidszoen in de morgen en zijn vrolijke groet als hij tegen de avond weer thuiskwam had ik geen reden meer om zelfs maar mijn bed uit te komen.
Toen werd ik een paar dagen na de begrafenis opeens wakker gemaakt door een onbekend getik tegen het raam. Tik! Tik! Tik! Wat was dat nou?
Ik stapte mijn bed uit en liep naar het raam. Daar zat een klein, geel kanariepietje en met zijn snaveltje tikte hij lustig op mijn raam. Tik!Tik!Tik!
Ik kon het nauwelijks geloven, want in het wild zie je die beestjes meestal niet. Na een tijdje vloog het vogeltje weer weg, maar ik was klaar wakker.
Tegen de avond zat dat beestje er weer. Tik!Tik!Tik! … ‘Net alsof hij de routine van Lynn heeft opgepakt,’ dacht ik vertederd. In de morgen en tegen de avond. Zou dat beestje er morgen weer zijn?
En inderdaad, in de vroege morgen werd er weer tegen mijn raam getikt en zat het gele vriendje weer op zijn post. En zo ging dat een paar dagen door. In de morgen en tegen de avond. Ik begon echt naar dat vogeltje uit te kijken.
Dankzij dat gele vriendje kwam er weer wat structuur in mijn leven. Het vogeltje is niet gebleven, maar net lang genoeg om me weer wat moed te geven om de draad weer op te pakken zonder de aanwezigheid van Lynn.
Elke keer als ik dat gele kanariepietje zag dacht ik er aan dat Lynn nu een nieuwe routine was begonnen, in de hemel, waar de vleugels van engelen meestal wit zijn… Meestal, want voor mij waren ze geel.