Opa’s laatste woorden
Door Ruth Broyles
Uit Guidepost Magazine
“Hier kikker je echt van op,” zei mijn collega Amanda. Ik keek haar vermoeid aan. Ik stelde haar bezorgdheid op prijs, maar wist zeker dat er niets was dat mij op dit moment kon aanmoedigen. Mijn opa had een hartaanval gehad en lag in het ziekenhuis. Ik wilde er zo graag naar toe, maar ik mocht pas de volgende morgen komen.
“Ik heb een mooi lied op YouTube gevonden,” zei Amanda.
“Een liedje?”
“Niet zomaar een liedje,” zei Amanda belerend. “Het zal je goed doen. Zoek het maar op.”
Ik klikte mijn computerscherm aan en zocht naar de song die Amanda me had opgegeven. Weldra klonk de melodie door het kantoor.
Blue, blue balloon Dance way up high above the blue balloon Blue, blue balloon, my soul calls to you…
Amanda, zei ik lachend… Wat is dat nou voor een liedje?
“Luister nou maar,” zei Amanda. “Het is echt leuk.”
Ik moest toegeven dat het een aanstekelijk wijsje was en al snel bleef de melodie in mijn hoofd zitten. Het enthousiasme waarmee het gezongen werd deed me inderdaad goed.
Amanda wist hoe gek ik op muziek was en hoe ik altijd voor opa gezongen had. Ik had zelfs een CD met mijn liedjes voor hem gemaakt en opa was mijn grootste fan geweest.
Maar nog voordat ik de volgende morgen naar het ziekenhuis was vertrokken kreeg ik een telefoontje van mijn moeder. Dat kon maar één ding betekenen. Met gebroken stem vertelde mamma me het slechte nieuws. Opa was vroeg in de morgen overleden. Ik zou hem in dit leven niet meer zien.
Waarom was ik er niet bij geweest?
“Hij was niet meer helemaal zichzelf,” ging mamma verder. “Het was zo raar.”
“Wat?”
“Hij mompelde steeds maar iets over een blauwe ballon; ik begrijp er echt niets van.”
De adem stokte in mijn keel. “Wat zei hij dan?”
“Het was raar. Iets over dansen boven een blauwe ballon. En hij bleef het maar herhalen.”
Ik mis opa, maar ik weet dat het goed met hem is en ik dank God voor dat liedje over de blauwe ballon. Ik heb het nog gespeeld op zijn begrafenis.
