De rode ballon
Door Paula Dyer
Papa was gek op feestjes. Als er iets te vieren viel, was hij op zijn best en zo kwam het dat mijn verjaardag elk jaar uitbundig gevierd werd. Op die dag was het zijn gewoonte om mij blij te maken met een grote tros ballonnetjes. Welk kind houdt er nu niet van ballonnetjes en wekenlang keek ik verlangend uit naar die bijzondere dag in juni vol ballonnetjes, aandacht en liefde. Op mijn verjaardag was ik heel even de belangrijkste persoon op de hele aarde.
Daarom is die dag altijd belangrijk voor me gebleven, ook nu ik volwassen geworden ben. De laatste jaren kon mijn vader niet meer zo uitbundig uitpakken met feestjes en verrassingen, want hij was oud geworden en zijn gezondheid liet te wensen over.
Maar dat weerhield mij er niet van om mezelf dan maar eens goed te verwennen op die bijzondere dag. Een etentje met vrienden, een behandeling in de schoonheidssalon, of iets anders waar ik normaal het geld niet voor had.
Maar dit jaar had ik er geen zin meer in. Ik was ontmoedigd en gedeprimeerd. Vader was er niet meer. Hij had zich aangesloten bij de engelenschare in de hemel en met hem waren ook de zin en het plezier van een verjaardag verdwenen.
Opeens was deze dag net zo gewoon als elke andere dag; grauw, saai en weer zo’n dag zonder mijn vader. Ik miste hem verschrikkelijk.
Nadat ik mijn ogen had uitgewreven en uit bed was geklommen deed ik de balkondeuren open om de frisse morgenwind door de kamer te laten waaien. Dat zou misschien helpen om mijn sombere gevoelens te verdrijven.
Toen hoorde ik op het raam een zacht schuivend geluid. Was dat een tak van een boom, die misschien was afgebroken door de wind en nu tegen het raam aan schraapte?
Ik stapte mijn balkon op om beter te kunnen kijken. Ik kon mijn ogen niet geloven.
Verstrikt aan de balustrade van mijn balkon bungelde een grote rode ballon die door de wind tegen mijn raam werd gedrukt. Er zat ook een kaartje aan.
Wie schetst mijn verbazing toen ik de boodschap las die erop stond: Een fijne verjaardag en nog vele jaren!
Wat een toeval.
Of… was het misschien geen toeval, maar een knipoog uit de hemel die me liet weten dat ik nog steeds geliefd ben en dat er achter de schermen meer gaande is dan wij zo op het eerste gezicht kunnen zien? Ik geef er geen antwoord op. Dat laat ik aan iedereen zelf over, maar een ding was zeker: Die dag heb ik meteen mijn beste vrienden uitgenodigd voor een etentje buitenshuis. Het was tenslotte mijn verjaardag en die moest uitgebreid gevierd worden.
