Ik was Miss Florida… En nu?
Toen ik tweeëntwintig was werd ik gekozen tot Miss Florida en ik werd natuurlijk een bekendheid in mijn geboorteplaats. Het was een heerlijke tijd, want nu kende iedereen me. Ik was voortdurend het middelpunt van de belangstelling.
Op zekere dag werd me gevraagd door de plaatselijke Christelijke universiteit of ik misschien, bekend als ik was, een aantal liederen wilde zingen voor een speciale bijeenkomst: “Vrouwen in dienst van God.”
Dat was geen probleem en toen de dag was aangebroken zat ik letterlijk uren voor de spiegel om ervoor te zorgen dat mijn make-up goed was aangebracht en mijn mooie haar op de juiste manier golfde zodat ik echt indruk kon maken.
Wat was ik bezorgd over mijn uiterlijk.
Toen ik moest optreden zong ik vol vertrouwen mijn liederen. Alles ging goed en na een paar minuten zonk ik tevreden terug in mijn stoel. Ik had voortreffelijk gepresteerd.
Toen kwam de volgende spreker. Een zendelinge uit Afrika. Ze was daar 40 jaar geweest en was nu zeker in de tachtig.
Vermoeid hees ze zich op het podium en strompelde op hoge maatschoenen in haar afgedragen kleren naar de microfoon. Haar haren zaten netjes in een knotje gestoken.
Ze vertelde over het werk dat ze gedaan had. De eerste 20 jaar nog samen met haar man, die echter kwam te overlijden na een ziekte.
Naar huis? Geen denken aan. Ze was alleen doorgegaan en ze vertelde over de zieke kinderen die ze had kunnen helpen en de Bijbelstudies die ze gegeven had aan mensen die het Woord van God nog nooit eerder gehoord hadden. Het was een prachtig verhaal.
Naarmate ze langer aan het woord was, begon ik me steeds kleiner te voelen. Ik was zo bezig geweest met mezelf; mijn uiterlijk en hoe ik over zou komen op het publiek.
Of ik een goede vertegenwoordiger van Jezus was en of ik de mensen door mijn muziek zou kunnen aanraken was eigenlijk niet in me opgekomen en dat was toch de hele reden van de bijeenkomst.
Als er een groot advertentiebord boven mijn hoofd had gehangen waarop stond: “Deze vrouw doet niets voor God. Ze is een toonbeeld van hoe een vrouw niet moet zijn, vol trots en eigenbelang,” zou ik de waarheid ervan volmondig hebben moeten toegeven.
Ik begreep dat ik nog een lange weg te gaan had als ik echt een “vrouw van God” wilde worden. Op dit moment zat ik op de verkeerde snelweg. Ik hield mijn hart al vast voor de dag dat mijn schoonheid zou verwelken en ik misschien naar een chirurg zou moeten om cosmetische aanpassingen aan te brengen zodat het nog iets zou lijken. Was dat het leven dat ik echt wilde leiden?
Nee, honderdmaal nee.
Die dag bad ik dat God mijn hart zou veranderen en ik zou gaan hongeren naar de waarachtige liefde van Christus. Ik wilde zijn zoals die oude, eenvoudige vrouw daar op het podium, met al haar levenslust, haar vreugde en krachtige uitstraling.
Hij gebruikte die zendelinge die dag niet in het hart van donker Afrika, maar in het rijke Amerika waar door haar liefde voor Jezus een schoonheidskoningin op het juiste pad werd gezet.
Sherry Grimes
