
Het licht in de sneeuwstorm
Door Michael Sharp
Victor was bij de grenspolitie, die gestationeerd was aan de afgelegen Chileense grenspost die bekend staat als Los Libertadores, hoog in het Andesgebergte aan de grens met Argentinië. Omdat Victor special opgeleid was voor het reddingswerk in de bergen kreeg hij meestal aanstellingen in gevaarlijke gebieden, zoals ook dit gebied. Hij hield van de bergen, maar hij miste zijn gezin.
Het gebeurde op 3 juli, wat in het zuidelijk halfrond hartje winter betekent, tijdens een sneeuwstorm.
Victor en 57 andere mensen in het kamp waren allemaal binnen voor de nacht, aangezien er stormen woedden met een windkracht van 100 km/u en een gevoelstemperatuur van -15 graden C.
Plotseling hoorde Victor een luid gerommel en keek instinctief op zijn horloge. Het was 20.38 u. Aangezien kleine aardschokken heel normaal zijn in dat deel van Chili maakte hij zich er niet veel zorgen over, maar het schokken werd erger. Toen gingen de lichten uit. Een paar seconden later stortte het dak in en zat Victor vast tussen een muur en een grote kast. De temperatuur ging al snel omlaag en hij vroeg zich af hoe hij er nog levend uit zou komen.
Later zou hij te weten komen dat de harde storm aan de top van een nabijgelegen berg een lawine had veroorzaakt die een enorme hoop sneeuw bovenop de grenspost had gedeponeerd. Victor slaagde erin zich uit het puin te bevrijden en een weg te graven door de sneeuw. Toen hij eenmaal buiten was zag hij dat de andere gebouwen ook ingestort waren.
Toen hoorde hij een kind huilen en hij doorzocht de puinhoop totdat hij een baby’tje vond. Het meisje had slechts een luier en een truitje aan, maar was verder ongedeerd. Victor stopte haar snel onder zijn warme politiejas waar ze zich kon warmen aan zijn borst.
Zonder warmtebron en nauwelijks enige beschutting zouden de overlevenden allemaal doodvriezen, tenzij er spoedig hulp zou komen opdagen. Vóór de lawine was het enige communicatiemiddel met de buitenwereld een radiozender geweest, maar die was nu helemaal stuk. Victor besefte al gauw dat het dagen zou kunnen duren voordat er ook maar iemand iets zou merken van hun benarde positie. Hun enige hoop was dat er iemand naar het dichtstbijzijnde skihotel zou lopen om een reddingspatrouille uit te sturen.
Twee kilometer lopen door de sneeuw is voor Victor normaal gesproken wat lopen door een kamer voor een ander is, maar onder deze omstandigheden, door een storm en hoge sneeuwhopen, in het donker met een baby erbij, betekende haast een zekere dood. Victor vroeg of er vrijwilligers waren die met hem mee wilden gaan.
Niemand kwam naar voren, dus vertrok hij alleen, met de baby onder zijn jas.
Hij vond nog een paar sneeuwschoenen die hielpen om niet te diep weg te zakken in de hoge sneeuwhopen, maar de harde wind joeg de reeds gevallen sneeuw omhoog totdat het haast een sneeuwstorm werd. Het meest van de tijd kon hij niet verder dan een stap voor zich uit zien. Hij wist ongeveer waar hij naar toe moest maar in het duister, terwijl hij geen hand voor ogen kon zien wist hij dat er een goede kans bestond dat hij er zonder het te weten voorbij zou lopen.
Acht uur later strompelde hij uitgeput het hotel binnen.
Nadat hij het kindje had overgedragen aan andere mensen, een warme douche had genomen en een hapje te eten had gekregen was hij alweer op weg en stond hij aan het hoofd van de drie reddingsploegen. Door zijn moedige optreden werden er die dag 31 mensen gered.
Toen ik Victors verhaal een paar maanden na het voorval aanhoorde, had ik sterk het gevoel dat hij iets uit het verhaal wegliet. Ik vroeg hem er over maar hij ontweek mijn vraag. De dag daarop liet zijn vrouw me een plakboek zien met krantenartikelen over de lawine en hoe Victor een nominatie voor een medaille had gekregen van de Chileense president.
Ik nam de artikelen aandachtig door maar niemand kon me uitleggen hoe Victor erin geslaagd was in een sneeuwstorm, in nagenoeg volslagen duisternis, het hotel te vinden. Uiteindelijk haalde ik zijn vrouw over om me zijn geheim te vertellen. “Hij praat er niet graag over,” legde ze uit, “want hij denkt dat de mensen hem voor gek zullen verklaren.” Ze zweeg even, waarschijnlijk in de veronderstelling dat ik hetzelfde zou zeggen, en ging toen verder. “Toen Victor door de storm liep verscheen er aan zijn zijde een stralend licht, het leek haast wel een straatlantaarn. Maar het ging met hem mee terwijl hij door de sneeuw ploeterde en verlichtte zijn pad, eigenlijk meer zoals een schijnwerper. Het licht leidde Victor regelrecht naar het hotel. Onderweg zakte hij meerdere malen zo diep in de sneeuwhopen dat hij zich niet kon bevrijden, maar steeds weer voelde hij dat hij werd opgetild en weer verder op weg werd gezet.
“En dat was niet het enige. Het licht dat hem leidde was geen gewoon licht. Toen Victor erin keek zag hij dat het van het gezicht van Jezus kwam.”