Het cadeau van de oudere broer
Een waargebeurd verhaald
Door Ada Foy
Het was Kerstmis 1994. De negenjarige Jaron en zijn broertje Parker hadden een geweldige kerstavond. Dat kwam door de leeswedstrijd. Eerst had alleen Parker meegedaan, maar later had ook Jaron zich ingeschreven. De wedstrijd was gesponsord door een kruidenierswinkel in hun woonplaats en de twee scholieren uit de stad die de meeste boeken hadden gelezen, zouden elk een gloednieuwe fiets winnen. Er waren twee fietsen te winnen, één voor de brugklas tot en met de derde klas en één voor de brugklas tot en met de zesde klas.
De regels waren eenvoudig. Na ieder boek dat ze hadden gelezen, moest de leraar dat controleren en dan kon het boek worden bijgeteld. Parker was enthousiast, omdat hij op deze manier een fiets kon verdienen. Hij wilde zo heel graag een fiets. Zijn broer had al een mooie fiets, eentje met tien versnellingen die hij had verdiend door te werken op een rommelmarkt, en zo’n fiets had Parker altijd al willen hebben. En nu kon hij zomaar zo’n fiets krijgen door boeken te lezen. Dus begon hij direct, en een maand lang las hij alles wat hij voor zijn leeftijd te pakken kon krijgen. Maar hij werd wel een beetje ontmoedigd, want hij was niet zo’n vlotte lezer en hoeveel boeken hij ook las, iemand in zijn klas had er altijd al meer gelezen.
Jaron zag het met lede ogen aan. Hij wist dat zijn jongere broertje maar weinig kans maakte om de wedstrijd te winnen, ondanks alle boeken die hij verslond.
Daar moest hij iets aan doen en dus besloot hij voor Parker te doen wat zijn broertje niet voor zichzelf kon doen. Jaron legde zijn eigen fiets weg, schreef zich stiekem in voor de wedstrijd en met zijn bibliotheekkaart in de hand ging hij aan het werk. Hij las en hij las en hij las. Elk vrij moment bracht hij door in de bibliotheek en hij liet alles netjes controleren door zijn leraar.
Op zaterdag en zondag las hij soms wel acht uur per dag, maar dat deerde hem niet. De opwinding dat hij misschien wel zo’n prachtig cadeau zou kunnen geven, hield hem op de been. Parker was inmiddels gestopt met lezen, want die zag wel in dat hij die fiets nooit zou kunnen winnen.
Tenslotte kwam de dag waarop de laatste boeken konden worden bijgeschreven en Jaron ging samen met zijn moeder nog eens naar de fietsen kijken die als prijs in de winkel waren uitgestald. Daar stonden ze. Twee prachtige, glimmende fietsen met versnellingen en al. Een grote en een kleine.
Maar Jaron was niet in de grote fiets geïnteresseerd en liet zijn vingers bewonderend over het rode staal van de kleine fiets glijden. De winkelmanager keek toe en zei: “Ik neem aan dat als je de wedstrijd wint, je toch zeker de grotere fiets wilt?”
Jaron keek op naar het lachende gezicht van de man en zei heel serieus: “O nee, meneer. Ik wil precies deze maat.”
“Maar is deze fiets niet te klein voor jou?”
“Nee meneer, ik wil hem winnen voor mijn broertje.”
De man was verbaasd. Hij draaide zich om naar de moeder van Jaron en zei zachtjes: “Dit is het beste kerstverhaal dat ik dit jaar heb gehoord!”
Jarons moeder had niet geweten dat haar zoon zo hard had gewerkt voor zijn broertje. Ze keek naar Jaron met grote trots en blijdschap toen ze naar huis gingen om de uitslag van de wedstrijd af te wachten.
En eindelijk, een paar dagen voor Kerstmis, kwam het telefoontje!
Ja hoor, Jaron had gewonnen. Door 280 boeken te lezen, had hij veel meer gelezen dan de andere kinderen en mocht hij als trotse winnaar de kleine fiets in ontvangst nemen. Met de hulp van zijn ouders verstopte hij de fiets tot kerstavond in de kelder van zijn oma. Hij kon haast niet wachten totdat hij Parker zijn cadeau kon geven!
Op kerstavond kwam de hele familie bij oma thuis bijeen voor een speciale familieavond.
Moeder vertelde het verhaal van het geschenk van God, de hemelse Vader, die Zijn Zoon Jezus gaf voor het heil van alle mensen die zich naar Hem wilden keren. Daarna vertelde ze het verhaal van de liefde van een andere oudere broer die 280 boeken had gelezen om een kerstcadeau voor zijn broertje te winnen.
“Dat was natuurlijk niet zo’n groot offer als het offer dat de Heiland voor ons heeft gebracht,” zei ze, maar het was wel degelijk een offer en liet zien hoeveel de oudere broer van zijn jongere broer hield. Parker en zijn familie luisterden geboeid naar het verhaal en tenslotte zei Parker beslist: “Jaron zou zoiets voor mij ook doen. Dat weet ik zeker.”
Daarop rende Jaron naar de andere kamer, waar oma de fiets had neergezet. De rest van de familie grijnsde trots, terwijl Jaron de tweewielige schat die hij voor zijn jongere broertje had verdiend naar buiten reed.
Parker was sprakeloos toen zijn broer de fiets voor hem neerzette. “Een gezegende kerst, broertje,” zei Jaron zacht. “Dat je er maar veel van mag genieten.”
