Hemelse verzekering
Door Betsy Young
Het nieuws was verbijsterend. Mijn man bleek ernstig ziek te zijn en de dokters wisten te melden dat er niet veel hoop meer voor hem was. Misschien dat een laatste openhartoperatie nog wat verlichting zou kunnen brengen, maar er werd ons verteld dat wij ons op het ergste moesten voorbereiden.
Hoe ga je met zulk nieuws om?
We besloten om een paar dagen voor de operatie een dag in de Mojave woestijn door te brengen. De rust is er overweldigend en het leek ons een goede plaats om ons samen met God voor te bereiden op wat er komen ging en misschien wel voor de laatste keer samen te zijn.
“De Heer is mijn herder. Mij zal niets ontbreken,” zei mijn man rustig en vol vertrouwen. “Hij leidt ons langs groene en rustige weiden.”
“Veel water is er niet in de woestijn,” schertste ik, ofschoon er wel bronnen liggen in de Mojave woestijn, vaak verborgen op onverwachte plaatsen. Maar het ging niet om het water. Het was duidelijk wat mijn man bedoelde. Rust, vertrouwen en de aanwezigheid van God.
En het was er fantastisch. De lucht was droog en mijn zieke man kon relatief makkelijk ademhalen.
En zo doorkruisten we de woestijn en genoten we van God, elkaar, de stilte en de schoonheid van het ruige landschap. Maar op een bepaald moment wilde mijn man de auto parkeren en een stukje gaan lopen op een soort zijweg. En zo kwam het dat we te voet verder gingen op zoek naar een mooi plekje waar we misschien konden picknicken.
Wie schetst onze verbazing toen we achter een heuvel een prachtige, zacht kabbelende stroom tegenkwamen die uitmondde in een soort plas?
“Hij leidt mij langs de stille wateren,” zei mijn man opgewonden. “Psalm 23.”
Ik knikte. Het was er inderdaad prachtig en de stilte was betoverend. En zo kwam het dat we een paar uur samen aan de waterkant zaten. Onze harten waren vervuld met een haast hemels gevoel van dankbaarheid. Wat een prachtige plaats.
Maar uiteindelijk werd het weer tijd om naar de auto terug te gaan. Met tegenzin aanvaardden we de terugtocht, maar toen wij weer bij de auto aankwamen bedacht mijn man dat hij zijn zakmes op een steen aan de waterkant had laten liggen. “We moeten terug,” zei hij beslist.
Toen wij echter de heuvel weer over kwamen en naar de stroom wilden afdalen stokte de adem ons in de keel en staarden wij ongelovig naar het zand dat zich voor ons uitstrekte. Hoe was dat mogelijk? De stroom…was weg. Het zakmes lag nog op de steen, maar het water was verdwenen.
Helemaal weg. Zoiets gebeurt wel vaker in de woestijn. Het is geen ongewoon fenomeen, maar voor ons was het een puur wonder. “De Heer is zo goed,” mompelde mijn man terwijl wij weer naar de auto terugliepen. “Het was alsof Hij ons mee heeft genomen naar Psalm 23.”
Hij heeft de operatie niet overleefd.
De doctoren hadden er al een hard hoofd in gehad en de operatie was te zwaar voor het zwakke hart van mijn man.
Maar ondanks het verdriet en de pijn die ik voelde was ik verrassend rustig. Ik was dankbaar en wist dat het goed was. De Heer had ons op die prachtige laatste dag samen meegenomen naar de stille wateren van Psalm 23 en het was duidelijk dat ook het laatste vers van die psalm nu volledig vervuld was: “Uw goedheid, liefde en trouw mag ik mijn hele leven ervaren; en daarna mag ik voor eeuwig bij U wonen in Uw huis.”
