Over puzzels, koeien en varkens
Geïnspireerd op een artikel van Prof, Wilber-Smith
Stel je eens voor. Een machtige puzzel van de Matterhorn of de Mont Blanc. 2000 puzzelstukjes en alleen geschikt voor de allerbeste puzzelaars. Is het te doen?
Natuurlijk. Met genoeg tijd en een stevige kop koffie moet je een heel eind kunnen komen.
Maar wat zou er gebeuren als ik al die 2000 stukjes in een schudmachine zou stoppen en ze voor onbepaalde tijd, misschien wel jarenlang, door elkaar zou hutselen? Zou het beeld van die machtige berg tenslotte tevoorschijn komen? Dat lijkt hoogst onwaarschijnlijk. Wetenschappelijk gezien zal er na verloop van tijd een evenwicht ontstaan. Er zullen voortdurend stukjes goed in elkaar passen, maar hele stukken van de puzzel zullen uiteindelijk weer uit elkaar vallen of op de verkeerde manier vast komen te zitten.
De puzzel zal nooit zo ver komen dat het prachtige beeld van de berg zichtbaar wordt.
Toch is dit het principe van de evolutietheorie.
De evolutietheorie stelt dat er door de voortdurende verschuiving en chemische reacties van cellen en zuren en met de hulp van miljarden jaren van beweging en schudden, een puzzel wordt gevormd die wij het ‘leven’ noemen.
En God? Die heeft daar niets mee te maken. In feite bestaat die man niet eens.
Maar dat klopt dus niet.
Waar gaat het mis?
Kan die puzzel dan nooit gemaakt worden door die in de schudmachine te gooien? Jawel… met een kleine aanpassing is dat goed mogelijk. Als een heel slim iemand nu eens een systeem zou ontwikkelen dat ervoor zorgt dat er geen evenwicht ontstaat tussen goed passende puzzelstukjes en stukjes die er weer afvallen, dan kan het wel.
Stel je voor dat er een sluitsysteem aan de puzzelstukjes wordt toegevoegd. Iedere keer als een puzzelstukje op de juiste plaats valt, treedt het sluitsysteem in werking. Op het moment dat twee stukjes goed passen worden de twee stukjes hermetisch met elkaar verankerd. Maar als de stukjes niet passen gebeurt er niets. Dan blijven de puzzelstukjes gewoon heen en weer slingeren, totdat er wel weer een stukje past. ‘Klik’ zegt het sluitsysteem dan en zo groeit de puzzel langzaam verder totdat het beeld van de berg zichtbaar wordt.
Maar…
Dat sluitsysteem moet wel bedacht worden. Daar heeft iemand lang over na moeten denken. Zonder die toevoeging van dat mooie idee om een sluitsysteem aan te brengen, wordt het helemaal niets, nog niet tot in de eeuwigheid.
Aanhangers van de evolutieleer proberen ons ervan te overtuigen dat tijd en materie uiteindelijk leven maken. Hun formule is Tijd+Materie=Leven
Maar dat klopt niet. Materie alleen is dood. Het bevat niets behalve dode stof. Er zit geen leven in en geen intellect. Materie kan worden gebruikt om iets moois mee te maken, maar is op zichzelf ‘levenloos.’
Gelovigen houden er dan ook een andere formule op na.
Die is als volgt: Tijd+Materie+Plan=Leven
Tijd hebben we. Materie ook en God is de maker van het Plan. Hij is het Woord.
Johannes 1 stelt: In het begin was het Woord, en het Woord was met God en het Woord was God. Waarom moet het allemaal zo gecompliceerd zijn? Zouden wij onze tijd niet beter kunnen besteden met te leren hoe God wil dat wij leven en wat Zijn wetten eigenlijk betekenen voor ons mensen, in plaats van alles zelf te willen uitzoeken?
Ik heb thuis nog een klein puzzeltje liggen. Je weet wel, zo’n kleintje met een koe en een varken van 10 stukjes. Ik had dat ding nog nooit uitgelegd, maar gisteren heb ik het dan toch uit de doos gehaald.
Moeilijk? Nee, dat viel reuze mee, maar eerlijk is eerlijk, ik moest toch nog even goed nadenken toen bleek dat de snuit van het varken niet op de kop van de koe paste.
