Maandag 27 mei 2024
Gebed
O God, ik heb Uw goedheid geproefd en dat heeft me zowel verzadigd als dorstig gemaakt naar meer. Ik ben me pijnlijk bewust van mijn nood voor meer genade. O God, ik wil zo graag vervuld worden met verlangen naar Uw kostbare aanwezigheid; ik wil dorstiger worden naar Uw woorden. Toon mij Uw glorie, opdat ik U werkelijk mag kennen en mij in nederigheid voor U kan uitstrekken. Kneed mij en maak mij tot de mens die U voor ogen heeft en spreek tot mijn hart. U zegt in Uw Woord: “Sta op, mijn liefste, ga met Mij mee.” Heer, geef me de genade om op te staan en U te volgen uit dit mistige laagland waar ik te lang alleen heb rondgezworven. In Jezus’ Naam,
Amen.
Gebed van A.W. Tozer (1897-1963)
Overdenking
O! De bittere pijn en het verdriet,
Nu ik zie dat er ooit die dagen waren
Dat ik trots tegen Jezus zei,
“Alles voor mezelf, met U wil ik niet varen.”
Toch vond Hij mij; ik zag Hem aan het kruis,
Zoals de Schrift het mij beschrijft
Mijn weemoedig hart zei zwakjes:
“Het meeste voor mijzelf, voor U wat overblijft.”
Dag na dag Zijn tedere genade,
Genezend, helpend, vol en vrij,
Bracht me lager, terwijl ik fluisterde:
“Meer voor U Heer, minder voor mij.”
Hoger dan de hoogste hemelen,
Dieper dan de diepste zee;
Heer, Uw liefde heeft mij overwonnen,
“Niets voor mij, Heer, neemt U alles, alles mee.”
Een gedicht van John Collwell, 1882
Een oude tamboer kwam eens een stad binnen en begon voor de menigte die zich daar verzamelde te trommelen om zo wat geld bij elkaar te kunnen schrapen. Een oude man die stond te luisteren vond het mooi wat de oude tamboer speelde en besloot zijn trompet erbij te halen. Hij stelde voor dat ze samen zouden spelen. Dat leek een goed idee, maar toen de oude trompettist een stukje gespeeld had liet de tamboer zijn stokken vallen, keek met grote ogen naar de muzikant en stamelde: “Ben jij dat, John? Je speelde dat toch op Lundy’s Lane die dag, toen de zon bijna onderging en we samen de oorlog in moesten?”
De oude man hield op met spelen en keek de tamboer aan. “Pete? Ben jij het echt?”
Toen vielen die twee oude soldaten elkaar in de armen. De tijd en het leven hadden hen getekend. Eerst herkenden ze elkaar niet, maar door de muziek vielen de schellen hen van de ogen. Die heldhaftige liederen die ze samen hadden gespeeld om hun mede-soldaten aan te moedigen voor het gevecht, ontsloten het geheugen.
Ik stel me zo voor dat het zo ook in de hemel zal zijn. In het leven strijden we met anderen voor het koninkrijk, maar dan komen er veranderingen, lange scheidingen en het leven tekent ons zodat we ons niet meer kunnen herinneren met wie we een stuk van de weg gelopen hebben. Maar dan, als dat ene Woord gesproken wordt, of dat speciale lied wordt gezongen, worden de toetsen van het geheugen aangeraakt en herleeft het beste van het verleden weer en zullen alle vrienden elkaar weer omhelzen in een uiting van puur geluk en vreugde met de warmte van een oude liefde die weer opvlamt in een hemels samenzijn.
Uit: Glimpses through Life’s Window
Deze week nieuw op de site
De pottenbakker zet zich neer aan zijn draaischijf en begint te werken. Maar de klei protesteert. Die heeft een eigen wil en een idee wat voor vaas hij wil worden. Al bij de eerste bewegingen van de krachtige vingers van de pottenbakker schreeuwt de klei het uit: Nee, nee, nee. Dat gaat niet goed.
Lees hier verder
Een inspirerende en korte passage uit het boek ‘A message from God’ geschreven door Retha McPherson, eens verkozen tot Miss Zuid-Afrika, die in haar boek het lijden en de overwinning beschrijft die zij en haar zoon Aldo meemaakten na een verschrikkelijk auto-ongeluk.
Lees hier verder
Toen ik die dag bij het autoverhuurbedrijf terugkwam was ik 58 minuten te laat. Ik slingerde de autosleuteltjes boos op de toonbank en gromde: “Hoeveel extra kost me dat?” De vrouw achter het loket glimlachte vriendelijk en antwoordde: “Niets, mijnheer. Helemaal niets.”
Lees hier verder
Spreuk van de week
Nederigheid is als de ladder van Jacob die van de aarde naar de hemel reikt.
Thomas Brooks
Ga niet vol angst en wroeging terug naar het verleden. Ga evenmin vol bezorgdheid vooruit naar de toekomst. God vraagt van ons om in plaats daarvan rustig in Zijn handen te liggen, met geen andere wil dan de Zijne en geen ander verlangen dan dicht bij Hem te zijn.
Henry E. Manning
Ach, als je toch eens wist wat een geweldige vrede en rust er schuilen in het accepteren en aanvaarden van je verdriet!
Madame Guyon
Wanneer er zelfs maar een klein, haast onmerkbaar verlangen naar God in je hart opkomt, geef het dan de tijd en de ruimte om het te laten spreken. Pas er voor op dat je de deur niet dichtslaat in het gezicht van Hem die tot je probeert te spreken. Neem de tijd, trek je terug en luister en kijk aandachtig naar dit kleine, nieuwe lichtje dat in je hart opvlamt.
William Law
Om over na te denken
Op onze levensweg leren we dat onze gedachten niet altijd overeenkomen met die van God. Zijn wegen zijn nu eenmaal anders dan de onze. Vanuit menselijk oogpunt zijn tegenslag en druk bijvoorbeeld dingen die we maar het liefst zoveel mogelijk vermijden; maar vanuit Gods oogpunt is dit juist het gereedschap waarmee Hij ons kan kneden en vormen. Hij gebruikt moeilijkheden om ons in de juiste richting te sturen; het pad naar Zijn eeuwige koninkrijk. Zo kan het regelmatig voorkomen dat wij door omstandigheden in een angstaanjagende en duistere omgeving geworpen worden, het dal van de schaduw des doods. Dan lijkt het erop alsof alles verloren is en we door het duister opgeslokt zullen worden. Maar zo is het niet. Gods gedachten zijn eindeloos veel groter dan die van ons, en zulke omstandigheden betekenen in het geheel niet dat het einde nabij is. In tegendeel; God laat ons nooit vallen, en als wij ons vasthouden aan God en trouw en geduldig op Zijn antwoord en oplossing wachten, zullen we spoedig begrijpen dat God juist door deze moeilijkheden de kans heeft om ons te overtuigen van Zijn grote liefde en voortdurende trouw. Dan is het einde van een situatie oneindig veel beter dan het begin. Houd je dus vast aan Zijn woord en aan de overtuiging dat niets een geheiligd kind van de Vader zal kunnen deren, want Hij staat naast ons.
Mrs. Charles Cowman
Heb je er wel eens over nagedacht dat het vooral de kleine problemen in ons leven zijn die ons ongelukkig maken? De echt grote problemen komen niet heel vaak voor, misschien maar een paar keer. Als ze komen, zetten we ons schrap en gaan we voor de overwinning, net zoals een man die op het punt staat om een zware last te dragen direct op zoek gaat naar alle mogelijke hulpmiddelen om hem er doorheen te helpen. Maar de meest verraderlijke kwalen van het leven zijn de kleine zorgen, de kleine ergernissen en de kleine irritaties op ons dagelijks pad. Want ze komen niet alleen veel vaker voor dan de echt grote problemen, maar ze hebben om vele redenen ook veel meer macht om het leven te verbitteren. De steek van een wesp is veel ernstiger dan het gezoem van een vlieg, en toch denk ik dat er maar weinig mensen zijn die zich meer gestoord hebben aan de wesp dan aan dat voortdurende gezoem van een vieze, vette bromvlieg.
“Ga weg,” zei de hond boos tegen de vlieg, “ik haat je.”
“Waarom dan?” antwoordde de vlieg, “ik bijt je toch nooit.”
“Ik wou dat je me zou bijten en er klaar mee zou zijn,” antwoordde de hond. “Ik heb liever één beet dan dit eeuwige gezoem. Ik word er helemaal gek van.”
Haal…
die veertjes uit mijn matras,
die suiker of honing uit mijn thee,
die knoopjes van mijn kleren af,
die onschuldige glimlach uit de ogen van mijn vrouw,
die “vriendelijke groeten” aan het einde van de brief van mijn vriend, dan maak je me ellendig…
John Colwell, 1882
Een van de uitdagingen waar we in dit leven mee te maken krijgen is dat we door de omstandigheden vaak verleid worden ons voornamelijk te concentreren op onze noden van het moment, waardoor we de grotere, hemelse visie nog wel eens uit het oog kunnen verliezen. Realiseren we ons eigenlijk wel hoe enorm gezegend wij vandaag al zijn?
De Heer zegt dat Hij onze geneesheer is, onze kostwinner en onze beschermer. Hij is onze Herder en vriend die ons draagt, verfrist en vernieuwt. Hij onderwijst ons alsof wij zijn privé leerlingen zijn en Hij is de genadevolle Vergever. Toch vallen we telkens weer terug in onze gewoonte om gespannen op onze nagels te bijten uit angst dat God ons deze keer over het hoofd zal zien en Zijn beloften niet zal nakomen. Is het verwonderlijk dat Jezus zich in de Bijbel soms verbaasd afvroeg waarom wij zo’n klein geloof hadden?
Uit: Our daily bread ministries
Bijbelstudie
Arthur Pink (1886-1952)
De Bijbel bestaat uit een reeks brieven van de Hemelse Vader aan Zijn dierbare kinderen. Laten we ze dan als zodanig koesteren en ernaar handelen. Een paar verzen die doordacht en biddend worden overpeinsd, zullen ons meer opleveren dan twee of drie hoofdstukken die slechts vluchtig of plichtsgetrouw worden doorgenomen.
Het gangbare en God-onterende idee in de wereld is dat de Bijbel slechts een stuk literatuur is, dat door een cursus onder de knie kan worden gekregen. Maar zo is het niet. De Bijbel is een hemels boek en als we ons blindstaren op de technische aspecten hebben we er in wezen niets aan. Gods gezegende Woord is niet bedoeld om te worden ontleed met het mes van koude intellectualiteit. Het is ons niet gegeven om onze slimheid en genialiteit mee te etaleren, maar om er in ware nederigheid voor neer te buigen. Het is niet bedoeld voor mentaal vermaak, maar als een ware en betrouwbare gids voor ons dagelijks leven!
Lees hier verder
Uit het archief van Spurgeon
We zouden het evangelie moeten prediken, niet naar onze eigen opvattingen en ons eigen idee, maar als de gedachten van God. Het evangelie is Gods uitleg over Zijn plan, Zijn eigen Zoon en vertelt ons hoe God met ons mensen wil omgaan. Als God ons het maken van het evangelie had toevertrouwd zouden we het voorzeker hebben veranderd zodat het goed zou passen bij de smaak van deze eeuw en zouden we de scherpe kantjes er af gehaald hebben. Dan zou iedereen het makkelijk en zonder probleem kunnen slikken. Maar zo is het niet. Gelukkig maar, dat God ons dat niet heeft toevertrouwd. Wij zijn niet aangesteld om het Goede Nieuws in elkaar te zetten. God vraagt van ons om Zijn Woord te herhalen, het uit te leggen en te prediken. Dat wat God ons geleerd heeft moeten we onderwijzen en doorgeven. Als we daar van afwijken maken we er een potje van en worden we dwaallichten in deze zondige wereld.
Uit de schatkist van het verleden
Chrysostomus, de oude kerkvader, geeft ons een prachtig voorbeeld van ware christelijke moed. Toen hij voor de Romeinse keizer stond om berecht te worden, werd hij bedreigd met verbanning als hij christen zou blijven. Chrysostomus antwoordde: “Dat kunt u niet, want de wereld is het huis van mijn Vader; waar ik ook ga is het land van mijn Vader.”
“Dan zal ik u doden,” zei de keizer geïrriteerd.
“Nee, dat kunt u niet,” zei de nobele voorvechter van het geloof opnieuw, “want mijn leven is met Christus verborgen in God en Hij heeft de dood overwonnen.”
“Dan zal ik al uw schatten wegnemen.”
Chrysostomus haalde zijn schouders op. “Ook dat zal niet lukken. Mijn ware schat is in de hemel, en daar kunt u niet komen, tenzij u zich bekeert.”
“Dan zal ik je tot eenzaamheid brengen,” zuchtte de keizer. “Al je vrienden neem ik van je af.”
“U mag het proberen,” antwoordde Chrysostomus, “maar ook dat zal niet lukken. Mijn vriend is Jezus en die heeft gezegd dat niets of niemand ons van Hem kan scheiden. U bent een machtig man, keizer, maar ik daag u uit … Er is niets dat u mij kunt aandoen.”
Een glimlach …
In het boek “Finding your way” doet Gary LaFerla verslag van een buitengewone gebeurtenis tijdens de Tweede Wereldoorlog. De Derde Officier Elgin Staples werkte op het oorlogsschip USS Astoria en vocht met de Amerikaanse marine in de Stille Oceaan tegen de Japanners. Tijdens een zeeslag viel hij overboord en belandde gewond in het koude water. Gelukkig voor hem had hij een reddingsvest aan. Vier uur later werd hij door een andere Amerikaanse boot opgevist en weer naar de USS Astoria gebracht.
Helaas was de USS Astoria zo beschadigd door de gevechten dat de boot nog geen uur nadat Elgin Staples was teruggebracht, begon te zinken. Elgin had hetzelfde reddingsvest nog steeds aan en lag even later wederom in het koude water. Opnieuw bleef hij in leven door het reddingsvest en opnieuw werd hij uiteindelijk gered, na vele uren rondgedobberd te hebben op de Stille Oceaan.
Terwijl hij dankbaar naar het reddingsvest keek dat hem nu al twee keer had gered viel zijn oog op een soort code die eraan bevestigd was. Het reddingsvest was gemaakt door het bedrijf Firestone, het bedrijf waar zijn moeder als controleuse voor werkte, maar wat de code betekende was hem onduidelijk. Dat moest hij zijn moeder later zeker eens vragen. En dat deed hij toen hij een paar maanden later met verlof was.
“Natuurlijk weet ik wat die code betekent, zoon,” zei ze. “Omdat onze spullen gebruikt worden voor het leger vindt de directie van Firestone het uitermate belangrijk dat we allemaal onze verantwoordelijkheid dragen en ons allemaal betrokken voelen bij de oorlog. Daarom heeft iedereen die bij ons op Firestone werkt een unieke persoonlijke code. Voordat de materialen naar het leger worden verstuurd wordt elk product door een controleur onderzocht op zijn betrouwbaarheid en op fouten. Als zo’n artikel goed wordt bevonden, bevestigt de controleur er zijn persoonlijke, unieke code aan, zodat iedereen kan weten wie er uiteindelijk verantwoordelijk is voor het product.” Elgin kon zich de code die hij op zijn reddingsvest had gevonden nog goed herinneren en vertelde die aan zijn moeder.
Het was even stil en toen begon de moeder te huilen. “Dat is mijn code, zoon. Dat vest heb ik goedgekeurd!”
Dat is grappig
Een dominee had altijd de grootste moeite om zijn gemeente bij de les te houden en meestal sukkelde iedereen in slaap. Wanhopig klopte de man aan bij een vriend die evangelist was, en vroeg hem om raad. Die vertelde hem dat hij zijn preek moest afwisselen met wat grapjes en verhalen. Dat werkte voor hem heel goed.
“Als ik bijvoorbeeld voor het eerst in een nieuwe kerk kom,” aldus zijn vriend, “en ik voel dat ik de aandacht van de mensen nog niet echt te pakken heb, vertel ik de gemeente graag het volgende: ‘Beste gelovigen, de beste jaren van mijn leven heb ik doorgebracht in de armen van een vrouw met wie ik niet getrouwd was.’ Opeens wordt het dan doodstil. Iedereen is wakker en je kunt een speld horen vallen. Vervolgens zeg ik: “Beste mensen, die vrouw was mijn moeder.’ Dan begint iedereen te bulderen van het lachen en wordt het een stuk makkelijker om te preken over de echte diepe geloofslessen.”
Dat leek de dominee een goed plan. Dus toen hij de volgende zondag weer zag dat iedereen langzaam in slaap sukkelde bulderde hij opeens: “Beste mensen… Ik moet u iets bekennen… De beste jaren van mijn leven heb ik doorgebracht in de armen van een vrouw met wie ik niet getrouwd was…” Het werkte. Iedereen keek hem geschokt aan en was klaarwakker. Maar opeens brak het zweet de arme dominee uit. Hoe zat het ook weer? Wat had die vriend ook alweer gezegd? Het bleef even stil en uiteindelijk stamelde hij: “O, hemeltjelief…ik ben vergeten wie het was!”
