Maandag 22 juli 2024
Gebed
Gezegend zij Uw naam, o Heer en hoe dankbaar kunnen wij zijn want U heeft ons eeuwige rust beloofd en die voor ons gereserveerd. Deze arme wereld, zo hebt U ons geleerd, is het toneel van onze moeizame pelgrimstocht en als we denken dat we onze hemel hier moeten verwachten, vergissen we ons vreselijk. Maar toch bouwen we onze tabernakels hier op aarde en leven we alsof dit onze permanente verblijfplaats is. Wilt U ons helpen Heer, om onze ogen geopend te hebben en ons geloof te vestigen op de rust die U klaar heeft staan voor het volk van God? Die prachtige wereld die ons erfdeel is, waar zelfs de schoonste taferelen op deze aarde zwak en waardeloos op ons overkomen. Laat ons het Lam op de troon zien. Helpt U ons om de kruisdood beter te begrijpen en ons te verheugen in het gezelschap van engelen en heiligen. Heer, ik wil niet langer uitkijken naar gemak en overvloed in deze kille wereld met al die valse hoop en schijn. Heer, wat ben ik dankbaar dat ik me bij U mag terugtrekken en mij mag verheugen in Uw rust en vrede.
Amen
James Bell Waterbury 1840
Niet uit de aardbeving of de verslindende vlam
Is het dat de rust voortkwam
Maar uit de stilte die de angst verving
De stille stem die tot de profeet inging.
O ziel, wees stil op de berg van God!
Waar geen zorg of nood bespot!
Ongestoord door smekingen en wens
Wees stil en hoor wat God wil zeggen tot de mens
Naar een gedicht van Mary Rowles Jarvis
In een klein kerkje ergens in Duitsland staat een afbeelding van een lam in de muur gegraveerd en daar zit een interessant verhaal aan vast. Eens, lang geleden waren enkele werklieden bezig een deel van het kerkje te restaureren, maar tijdens het werk gleed een van de werkers uit en viel van de stellage naar beneden. Zijn metgezellen haastten zich naar beneden en verwachtten een vreselijk schouwspel aan te treffen. Hun vriend zou zeker dood zijn na zo’n verschrikkelijke val. Maar niets was minder waar. De man was ongedeerd en zat naast een lam. Het lam was van de kudde afgedwaald en stond net te grazen toen de werkman naar beneden viel. Hij viel pardoes op het beestje, dat het voorval niet overleefde. De man was zo dankbaar voor dit wonderbaarlijke voorval, dat hij een afbeelding van het lammetje in steen liet kerven en als gedenkteken op het gebouw liet plaatsen. Het lam redde zijn leven door in zijn plaats te sterven. Zo heeft ook Gods lam ieder mens gered die op Hem wil vallen. Wij kunnen naar het Lam van God wijzen en zeggen: “Ik ben gered omdat Jezus in mijn plaats stierf.” Welk gedenkteken hebben wij opgericht om te getuigen van onze dankbaarheid en liefde voor God?
Uit Glimpses through the Window of Life
Deze week nieuw op de site
“Wat heb je daar?” vroeg de man aan de opgeschoten jongen. “”Och, drie ouwe vogeltjes. Die neem ik mee naar huis om wat lol mee te trappen. Ik ga ze goed opjutten, hun veertjes eruit trekken en dan zul je wat zien. Dan gaan ze vechten, dat is pas gaaf.” Dat klonk niet goed.
Lees hier verder
Ik hoorde eens over een man die in het bedrijf waar hij werkte gepromoveerd werd tot assistent-chef. Helaas ging dat hem meteen naar zijn hoofd en vanaf dat moment gedroeg hij zich anders. Trots is een formidabele vijand.
Lees hier verder
Spreuk van de week
In de naam van Jezus Christus die nooit haast had, bid ik U o God, dat U mij wilt afremmen, want ik weet dat ik te snel leef. Met de eeuwigheid voor mij, laat mij de tijd nemen om te leven, U beter te leren kennen, van Uw zegeningen te genieten en mijn vrienden en geliefden nader te komen.
Peter Marshall
Als mensen de kracht van God proberen te bevatten, is dat als een vlieg die alle bergen denkt te kunnen verslinden.
Johannes Calvijn
Als onze grootste behoefte informatie was geweest, dan had God een opvoeder gestuurd. Als onze grootste behoefte technologie was geweest, dan had God ons een wetenschapper gestuurd. Als onze grootste behoefte geld was geweest, dan had God ons een econoom gestuurd. Maar omdat onze grootste behoefte vergeving was, stuurde God ons een Verlosser.
Roy Lessin
Gods barmhartigheid is net zo groot en uitgestrekt als de uitgestrektheid van de zee.
Frederick W. Faber
Om over na te denken
Soms denk ik dat het woord ‘liefde’ een heel andere betekenis krijgt als het met God wordt geassocieerd. Mensen begrijpen heel goed wat we bedoelen als we het over liefde hebben. Diepe zorgzaamheid, emoties, zelfopoffering en nog veel meer. Maar als wij dan denken aan de woorden ‘God is liefde’, denken we daar niet zo snel aan. Veel mensen lijken te denken dat ofschoon God beweert liefde te zijn, dat toch niet helemaal waar is. Volgens hun emoties is Goddelijke liefde hard, zelfzuchtig en afstandelijk. God is vooral bezorgd om Zijn eigen glorie en is onverschillig voor het lot van anderen.
Lieve lezer, als je dat denkt, ken je God niet echt. Als de menselijke liefde ooit teder en zelfopofferend en toegewijd is geweest, als ze ooit met vreugde heeft kunnen lijden voor haar geliefde, als ze ooit bereid is geweest om zichzelf uit te storten in uitbundige overgave voor het geluk van een ander, dan is de Goddelijke liefde oneindig meer teder en zelfopofferend en toegewijd. God wil voor ons lijden en heeft dat ook al gedaan. Hij verlangt ernaar om de beste gaven en zegeningen uit te storten over jou, Zijn object van liefde. Neem de tederste liefde die je kent, de diepste liefde die je ooit hebt gevoeld en die ooit over je is uitgestort, stapel daar alle liefde van alle liefhebbende mensenharten in de wereld bovenop, en vermenigvuldig dit dan met een oneindig getal, en dan zul je misschien een flauwe glimp kunnen opvangen van de liefde en genade van God!
Hannah Whitall Smith
Ik neem een graankorrel en mijn vriend die chemicus is analyseert die voor me. Hij vertelt me dat die korrel een bepaalde hoeveelheid koolstof en waterstof bevat en hij kan me precies de structuur van de verschillende kleurstoffen vertellen en de samenstelling van het geheel. Hij weegt alles heel nauwkeurig en weet er echt alles van. Dan vraag ik hem of hij voor mij precies zo’n graankorrel wil maken.
Dat doet hij maar al te graag en hij gaat heel nauwgezet aan het werk en gebruikt precies de juiste hoeveelheden en stoffen en na een lange nacht overhandigt hij me een korrel precies zoals de eerste. Ik kijk er geboeid naar. De twee korrels zijn echt hetzelfde. Ik kan ze nauwelijks uit elkaar houden. Nu komt de echte test.
Ik plant ze beiden; de natuurlijke graankorrel ontkiemt, maar met die andere korrel gebeurt niets. Al zou die korrel duizend jaar in de grond blijven, dan komt er nog geen ontkieming. Dat is raar. Die tweede graankorrel was toch precies hetzelfde? Toch niet. De eerste korrel heeft leven en de andere niet. Wat is het verschil? Mijn vriend de chemicus kon het levensprincipe niet vinden dat God daar onzichtbaar heeft geplaatst. Alles was hetzelfde bij de twee korrels, maar er was geen leven in de tweede korrel. Dat kon de chemicus niet geven.
Dat is ook zo met het woord van God. Ik lees in de Bijbel dezelfde letters die in de boeken van de wetenschap en filosofie staan; ik voeg ze samen in zinnen en paragrafen, net zoals de woorden, zinnen en boeken van al die geleerde mensen, maar als ik de Bijbel lees vloeit het goddelijke leven binnen en verander ik. Andere woorden kunnen mijn gedachten en intellect bekoren, maar leven geven ze niet. Dat kan alleen God.
Bishop Matthew Simpson
Uit het archief van Spurgeon
Het is niet gemakkelijk om aan de toog van de publieke opinie te staan en door de ongelovige wereld bespot en veroordeeld te worden. Het doet pijn en vraagt kracht om je ondanks het gehoon en het oordeel bij God terug te trekken. Maar ik vraag je, hoe zal het zijn als we voor de rechtbank van God komen te staan? Hoe voel jij je als je daar staat en God je leven bekijkt en uiteindelijk hoofdschuddend zegt: “Schuldig.”
Hoe het voelt als je van Hem het vonnis van verdoemenis ontvangt, valt met geen pen te beschrijven.
-Uit: Sermons on Proverbs
Daily Light
Er bestaat geen boek dat op zo’n manier is geschreven als de Bijbel. De Bijbel is gegeven door inspiratie van God (2 Timoteüs 3:16). Dit maakt het volkomen anders dan alle andere geschriften. God, door de Heilige Geest, gaf de schrijvers van de Bijbel in wat ze moesten opschrijven. God bracht gedachten en ideeën in hun geest en leidde hun pennen bij het opschrijven van deze gedachten en ideeën. Wanneer je de Bijbel leest, lees je niet de autodidactische schrijfsels van arme, onvolmaakte mensen zoals jijzelf, maar de woorden van de eeuwige God. Wanneer je het Woord hoort, luister je niet naar de dwalende meningen van kortstondige stervelingen, maar naar de onveranderlijke gedachten van de Koning der koningen. De mannen die in dienst waren om de Bijbel samen te stellen, spraken niet uit zichzelf. Zij “spraken zoals zij bewogen werden door de Heilige Geest.” (2 Petrus 1:21) Alle andere boeken in de wereld, hoe goed en nuttig ze ook zijn, zijn gebrekkig want ze zijn geschreven door gebrekkige mensen. Hoe meer je wereldse boeken en filosofieën bestudeert, des te meer je hun gebreken en onvolkomenheden ontdekt, maar bij de Bijbel ontdek je juist het tegenovergestelde. Het Woord klopt altijd, blijkt altijd juist te zijn, ook al trapt de wereld er tegenaan, en is absoluut perfect. Van begin tot eind is het “het Woord van God”.
Klik hier voor een korte Bijbelstudie uit Daily Light
Uit de schatkist van het verleden
Er bestaan in de geschiedenis van die prachtige, waar gebeurde verhalen die ons laten zien wat het vertrouwen en de steun van een geliefde kunnen betekenen in een mensenleven. Wat te denken van een van de grootste Amerikaanse schrijvers, Nathaniel Hawthorne, die veel van zijn succes te danken heeft aan zijn vrouw Sophia? Dit wordt heel passend beschreven in de volgende anekdote.
Op zekere dag kwam Nathaniel thuis met tranen in zijn ogen. Alles was verkeerd gegaan. Hij was ontslagen. Zijn dromen lagen aan diggelen en hij had niets van zijn leven gemaakt. Een grote mislukking, dat was hij. Maar zijn vrouw Sophia verraste hem met een ongewone reactie. Met vreugde in haar ogen riep ze uit: “Wat fijn! Nu kun je eindelijk aan je boek gaan werken!”
“Ja”, sprak Nathaniel schamper. “En waar zullen we dan van leven terwijl ik mijn boek schrijf?”
“Daar heb ik wel een oplossing voor,” sprak zijn vrouw. Ze trok een laatje open, en tot Nathaniels grote verbazing zat het vol met bankbiljetten.
“Waar komt dat vandaan?” zei Nathaniel onthutst.
“Ik weet zeker dat jij een heel goede schrijver zult worden”, antwoordde Sophia. “Eens zul je een bestseller schrijven. Jij hebt mij elke week geld gegeven voor de boodschappen en de rekeningen, maar daar heb ik steeds wat van opgespaard en nu hebben wij genoeg om een jaar van te leven. Je kunt dus een jaar aan je boek gaan werken.”
Haar vertrouwen werd niet beschaamd, want Nathaniel schreef het beroemde boek “The Scarlet Letter” en dat werd een groot succes. Nathaniel ontpopte zich als een van de beroemdste schrijvers van Amerika.
Een glimlach …
In 1946 was mijn vader net thuisgekomen van de oorlog. Overal in Amerika kon je liftende soldaten zien die op weg waren naar huis. Maar de vreugde over mijn vaders thuiskomst werd overschaduwd door familieproblemen. Mijn grootmoeder was erg ziek en lag in het ziekenhuis. Ze had een probleem met haar nieren en de doctoren konden niet veel voor haar doen tenzij ze direct een bloedtransfusie zou krijgen. Maar mijn grootmoeder had geen gebruikelijke bloedgroep. Zelfs vandaag is het niet makkelijk om het type AB negatief te vinden, maar in die tijd, zonder een bloedbank en snelle verbindingen om ergens anders bloed vandaan te halen was het vrijwel onmogelijk. Niemand had dezelfde bloedgroep en de dokters hadden haar opgegeven.
Mijn vader verliet het ziekenhuis in tranen om de familie op te halen zodat iedereen afscheid van haar kon nemen. Op weg naar huis kwam hij langs een liftende soldaat die op weg was naar zijn familie. Een lifter? Daar had mijn vader nu even geen zin in, maar hij stopte toch; haast alsof een onzichtbare kracht hem dwong om voor de soldaat te stoppen.
De soldaat klom in de auto en mijn vader reed weer verder zonder zelfs maar te vragen waar de soldaat naar toe moest. De pijn van het verlies van zijn moeder was te groot. De soldaat zag de tranen echter in mijn vaders ogen en vroeg hem wat er aan de hand was. Met gebroken stem vertelde mijn vader dat er geen hoop meer was omdat niemand bloed had met het type AB negatief. Het werd heel stil in de auto. Toen stak de onbekende soldaat zijn hand uit en liet mijn vader zijn soldatenpenning zien die in zijn handpalm lag. De bloedgroep van de soldaat was AB negatief.
“Keer de wagen om,” zei de soldaat. “Ik geef je moeder mijn bloed.”
Mijn grootmoeder heeft daarna nog 47 jaar mogen leven en tot op vandaag weet niemand wie die soldaat was. Wij kennen zijn naam niet eens. Maar mijn vader heeft zich vaak afgevraagd of hij wel een soldaat was, of was hij misschien een engel? Wij weten niet altijd wie God ons leven binnenlaat en weten ook niet altijd hoe God ons gebruikt om een ander mens met Zijn liefde aan te raken.
Auteur onbekend.
Er was eens een man die naar de maatstaven van veel mensen maar arm was. Hij had geen prachtig huis met een mooie tuin en een glimmende auto voor de deur. Er stonden geen zacht snorrende computers en grote televisies in elke kamer van zijn kleine gehuurde optrekje en zijn maaltijden waren eenvoudig. Hij kon zichzelf echter net bedruipen en hij was gezond. Op zekere dag kwam hij toevallig in gesprek met een rijke zakenman, wiens zakken uitpuilden van het geld.
De rijke man keek meewarig naar de arme sloeber.
“Ik word elke week rijker en rijker,” zei de man zelfingenomen, terwijl hij aan zijn grote, zware sigaar pafte.
“Dat is mooi,” sprak de arme man. “Toch ben ik rijker dan u.”
“Wat bedoel je?” sprak de rijke man verbaasd.
“Ik heb al het geld dat ik wil en nodig heb, maar u niet. Ik ben dus al binnen. U niet. Dus ben ik rijker!”
Dat is grappig
Een vader uit de gemeenschap van de Amish en zijn jongetje van acht waren voor het eerst in hun leven in de grote stad en ze keken hun ogen uit. Dit was wel heel anders dan het wuivende koren op het veld en de kabbelende beek, waar ze in stilte konden nadenken over de woorden uit de Bijbel. Hier ging alles snel en het leven was gejaagd en verward. Maar toen ze in een groot winkelcentrum terechtkwamen, zagen ze iets wat ze niet voor mogelijk hadden gehouden. Ze stonden voor een glanzende, zilverkleurige muur die zich opeens in tweeën splitste, opende en daarna weer dichtging. Het jochie vroeg zijn vader: “Wat is dit, vader?” De Amish man krabde verlegen aan zijn baard en zei: “Zoon, ik heb nog nooit in mijn leven zoiets gezien, ik weet niet wat het is.” Terwijl ze allebei met grote ogen naar de zilveren muren keken, rolde er een oude, bleke dame in een rolstoel naar de bewegende muren en drukte op een knop. De muren gingen open en de dame rolde er tussendoor een kleine kamer in. De muren sloten zich weer achter haar en de jongen en zijn vader keken toe hoe kleine cirkels van lichtjes met cijfers boven de muren oplichtten. Ze bleven kijken hoe de cirkels even later in omgekeerde richting weer oplichtten. De muren gingen weer open en daar stapte een mooie, jonge vrouw met golvend lang haar en stralende blauwe ogen naar buiten. De vader schudde zijn hoofd en mompelde: “Lieve God, wat een wonder.” Toen draaide hij zich om en schreeuwde hees en opgewonden tegen zijn zoontje: “Lukas, snel … Ga je moeder halen.”
