Maandag 20 mei 2024
Gebed
In de stilte van dit moment kom ik voor U, met een hart dat bezwaard is door het gewicht van mijn zonden en de gebrokenheid die ze hebben veroorzaakt. Heer, ik belijd dat ik soms
* ben afgedwaald van Uw wegen
* Uw waarheid niet altijd heb willen volgen
* Uw liefde de rug heb toegekeerd
Op die momenten van zwakheid ben ik gestruikeld en gevallen en heb ik ingezien dat ik niet in staat ben mezelf uit de diepte van het geestelijke duister op te trekken. Telkens weer staat U voor mij klaar en te midden van mijn gebrokenheid vind ik troost in Uw belofte dat U de gebrokene van hart nabij bent.
U Heer, bent de genezer van geknakte zielen, de hersteller van verloren hoop. Hoewel ik onwaardig ben, reikt U mij telkens weer Uw hand van genade en zet U mijn voeten op de vaste grond van Uw genade.
O Vader, neem mijn verbrijzelde stukken en maak er een prachtig mozaïek van volgens Uw wil.
* Genees de wonden van mijn hart
* Herstel de gebrokenheid van mijn geest
* Was me schoon met het bloed van Uw geliefde Zoon, Jezus Christus
Geef me de kracht om mijn lasten aan Uw voeten neer te leggen, de moed om in Uw waarheid te wandelen en mij af te keren van de goddeloze weg. Uw wil geschiede in alles wat ik doe. Vervul me andermaal met Uw Heilige Geest, zodat ik de kracht krijg om een leven te leiden dat U eert en verheerlijkt. Moge Uw genade het leidende licht zijn dat mij uit de duisternis leidt naar de vreugde van Uw aanwezigheid.
Dank U Heer, voor Uw oneindige liefde en grenzeloze genade.
Amen
Auteur Onbekend
Overdenking
Ik heb de deur naar gisteren achter me dichtgedaan.
Alle pijn en taaie onvolkomenheid,
Die liggen daar, voor eeuwig weggeborgen,
Er is geen plaats vandaag voor hinderlijke spijt.
De sleutel heb ik weggegooid
Voor altijd is de dag van gisteren voorbij.
Een nieuwe deur staat voor mij open
Vandaag…Vandaag… is er weer hoop voor mij.
Ja, die deur naar gisteren is hermetisch afgesloten.
Een grauw verleden is verslonden,
Angst voor morgen heb ik niet
Want ik heb de deur naar vandaag gevonden.
– naar een gedicht van Vivien Yeiser Laramore
Er was eens een man die op een donkere avond over een zandweggetje naar een vuurtoren liep. Hij wilde het prachtige schouwspel van dat schitterende licht dat zich vanuit de vuurtoren ver over de zee uitstrekte om schepen de juiste weg te wijzen op hun tocht door het donker, van nabij bekijken. Maar daar aangekomen verstapte hij zich in een konijnenhol en verstuikte hij zijn enkel. Hij kon geen stap meer verzetten en bleef er verder de hele nacht moedeloos zitten tot hij de volgende dag door de vuurtorenwachter ontdekt werd. Die vuurtoren had de hele nacht geschenen, maar niet één klein straaltje van die grote lamp had het pad verlicht van de man die zijn enkel verstuikte. Daar kunnen we lering uit trekken. Wees in dit opzicht in je christelijke leven niet als die vuurtoren. Terwijl het goed en prachtig is om het licht van Gods liefde ver en wijd over de zee te laten stralen mag je nooit vergeten dat ook de ruimte rondom jouw leven verlicht moet worden. Zorg ervoor dat je het licht van God met haar zachtmoedige, vriendelijke en bedachtzame houding ook laat stralen in je directe omgeving; op je naaste familie, de buren, de mensen die je ontmoet in de schijnbaar vruchteloze beslommeringen van het dagelijks leven. Draag het licht van God overal met je mee en dien Hem zo met een nederig hart.
Uit: Glimpses through Life’s Window
Deze week nieuw op de site
Lang geleden leefde er eens een goede en vriendelijke man. Hij was welgesteld en had wereldse goederen in overvloed. Hij bezat ook veel slaven die hem dienden. Omdat deze man een goed mens was, waren de slaven trots op hun meester en hadden ze niets te klagen.
Kort verhaal van Leo Tolstoy uit 1885.
Lees hier verder
Voordat ik Christus kende had ik best veel kennis, maar alles zat bij elkaar gestopt in één grote verwarde chaos. Dat veranderde toen ik het evangelie leerde kennen. Door het geloof kreeg ik als het ware een boekenplank in mijn hoofd waar alles netjes gerangschikt op zijn plaats stond; precies waar het moest zijn. Een overdenking.
Lees hier verder
Elke week kent twee dagen waarop ik me geen zorgen maak. En dat komt niet doordat ik zo sterk in mijn schoenen sta of ongevoelig ben voor twijfel of zorg. Dat komt doordat het op die dagen niet mogelijk is om me druk te maken.
Lees hier verder
Spreuk van de week
Het wonder van de genade van God is dat Hij een onheilige, onzuivere man uit de onheilige, onzuivere wereld kan halen en die man heilig en zuiver kan maken. Maar dat is niet alles. Dan zet God zo’n mens terug in de onheilige, onzuivere wereld maar houdt Hij hem heilig en zuiver.
Leonard Ravenhill
Ware toewijding aan God bestaat eruit dat we Zijn wil doen op het moment dat hij het van ons vraagt, en in de situatie en onder de omstandigheden waarin Hij ons geplaatst heeft. Volmaakte toewijding vereist echter niet alleen dat we de wil van God doen, maar ook dat we het met liefde doen. God wil dat we Hem met vreugde dienen; het is ons hart dat Hij van ons vraagt.
François Fénelon
Ik moet onbeperkt vergeven, want als ik dat niet zou doen, zou ik mezelf tekortdoen. Dan zou ik net doen alsof ik zelf niet schuldig ben op dezelfde manier als de ander schuldig is geweest jegens mij.
Albert Schweitzer
God neemt alles van mij af zodat Hij me alles kan geven.
Stanley Jones
Om over na te denken
Zie hier een heilig raadsel of paradox: “God is verschenen in het vlees!”
Dat de mens naar Gods beeld werd gemaakt, was al een wonder – maar dat God naar het beeld van de mens werd gemaakt, is een nog veel groter wonder!
* Dat de Oude van dagen, Hij die er al eeuwen is, op aarde geboren zou worden;
* Dat Hij die dondert in de hemelen, zou huilen in de wieg;
* Dat Hij die de sterren regeert, aan de moederborst zou zuigen;
* Dat Christus uit een vrouw is gemaakt, en dat Hij die vrouw zelf gemaakt had;
* Dat de moeder jonger is dan het kind dat zij draagt…
* Dit is een onbeschrijflijk wonder!
“God die kwam als een mens” is een mysterie dat we nooit volledig zullen begrijpen totdat we in de Hemel komen, wanneer alles ons duidelijk zal worden in het licht van Zijn volmaakte liefde.
Dat Christus zich kleedde met menselijk vlees was de hoogst mogelijke vernedering voor de Zoon van God. Dat Christus, die de zonde in de engelen niet kon verdragen, maar die de straf van God zelf op Zijn schouders nam door de hemel te verlaten, is de meest verbazingwekkende nederigheid die er ooit is geweest!
Christen! Leer dus om nederig te zijn! Zie jij Christus Zichzelf vernederen – en durf jij trots te zijn?
Christen, wees niet trots op je geweldige naam en je uitstraling.
Heb je een groot bezit? Wees niet trots. De aarde waarop je loopt is rijker dan wat jij bezit en heeft mijnen van goud en zilver in zijn diepten.
Heb je schoonheid? Wees niet trots. Je bent slechts water vermengd met vuil!
Heb je vaardigheden en bekwaamheden? Wees nederig. Lucifer heeft meer kennis dan jij!
Je hebt jezelf niet gemaakt. Alles is je door God gegeven. Je hebt meer vlekken dan schoonheid. Kijk dus naar Christus, dit zeldzame patroon van nederigheid, en streef er naar Hem gelijkvormig te worden.
Thomas Watson
Ik praatte eens met een winkelier die hardnekkig probeerde om de ruit van zijn etalage schoon te maken. Er zat inderdaad een grote, vieze afdruk op zijn ruit, maar hoe hard de goede man ook boende en schrobde, de plek gaf geen krimp. Opeens begon de man te lachen en zei opgelucht: “Ik snap het al. Die plek zit aan de binnenkant!”
Zo is het ook met ons mensen. Iedereen probeert hardnekkig om zijn hart schoon te schrobben. Wij proberen van alles. De zeep van goede daden, het krachtige nieuwe schoonmaakmiddel van goede voornemens, of een cursus in tien stappen naar vrede en verlichting. En toch lukt het ons niet om dat gevoel van leegte en onzekerheid weg te werken. Het probleem zit namelijk van binnen en alleen de geest van Jezus kan ons werkelijk reinigen.
De eerste twee zaligsprekingen van onze Heer in de Bergrede vertellen ons iets over de voorwaarden voor de toegang tot de smalle weg. ‘Zalig zijn de armen van geest’ en ‘Zalig zijn zij die rouwen’. Er moet dus het bewustzijn zijn van onze eigen leegheid, onze zwakheid en nood. Deze twee dingen, het besef van leegte en het verdriet over ons eigen onvermogen en onze opstandigheid jegens God, vormen – zou ik willen zeggen — de twee deurposten van de nauwe poort waar een mens doorheen moet om de weg van het koninkrijk te bewandelen. Die poort is te smal voor welke waardigheid of eer dan ook. Een kameel kan niet door het oog van een naald, niet alleen vanwege zijn eigen omvang, maar ook vanwege de lasten die aan weerszijden van de kameel hangen en tegen de deurposten vast blijven zitten. Al mijn zelfvertrouwen, mijn reputatie en mijn eigen goedheid, dingen die ik zo graag met me meesjouw, kunnen niet mee door de poort. Daar is de poort te smal voor.
Marcus Dods
Bijbelstudie
Zonde … Wat een ouderwets, verschrikkelijk woord. “Die voorganger heeft het altijd over zonde en verdoemenis. Daar wordt een mens niet vrolijk van. Dan ga ik maar liever naar een gemeente waar ze het allemaal wat beter invullen en niet zo zwaar op de hand zijn.”
Ja, dat hoor je wel vaker. Maar wat is zonde dan precies?
Een korte Bijbelstudie.
Lees hier verder
Uit het archief van Spurgeon
Je kunt de Bijbel voortdurend lezen en er toch nooit iets uit leren. Je wordt pas gevoed als het Woord verlicht wordt door de Geest. Als dat gebeurt stralen de passages opeens als sterren met een wonderlijke glans. Opeens lijkt het wel alsof dat boek van bladgoud gemaakt is; elke letter schittert als een diamant. O, het is een gezegend iets om een “verlichte Bijbel” te lezen, waarbij het licht van de Heilige Geest onze harten verlicht. En jij? Heb jij de Bijbel ook opengeslagen, maar zie je geen licht? Is je tijd in het Woord saai en verwarrend? Trek je dan terug bij God en zeg: “O Heer, verlicht dit woord; schijn erop met Uw licht, want ik trek er geen profijt van tenzij U mij verlicht.” Blinde mensen kunnen de Bijbel met hun vingers lezen, maar blinde zielen niet. We hebben een licht nodig om de Bijbel bij te lezen en dat licht wordt ons gegeven door de Heilige Geest. Je kunt de Bijbel nu eenmaal niet in het donker lezen.
Uit de schatkist van het verleden
15 februari 1921. New York City.
De operatiezaal van het Kane Summit Hospital. Een arts voert een blindedarmoperatie uit. De patiënt had geklaagd over hevige buikpijn. De diagnose is duidelijk: een ontstoken blindedarm. Dr. Evan O’Neill Kane, met behulp van zijn medewerkers, voert de operatie uit. In zijn zevenendertig jaar lange carrière als arts heeft hij al bijna vierduizend blindedarmoperaties uitgevoerd. Voor hem een fluitje van een cent. Maar twee dingen springen er bij deze operatie uit.
De eerste bijzonderheid? Het gebruik van plaatselijke verdoving bij grote operaties. Dr. Kane is een kruisvaarder tegen de gevaren van algehele anesthesie. Hij beweert dat een plaatselijke verdoving veel veiliger is. Veel van zijn collega’s zijn het in principe met hem eens, maar om het in de praktijk met hem eens te zijn, moeten ze de theorie nog wel toegepast zien.
Dr. Kane zoekt dus naar een vrijwilliger, een patiënt die bereid is om onder plaatselijke verdoving geopereerd te worden. Dat is niet makkelijk. Mensen vinden het maar een nare gedachte om wakker te zijn tijdens hun eigen operatie. Anderen zijn bang dat de verdoving te snel uitgewerkt raakt.
Maar uiteindelijk vindt Dr. Kane een kandidaat.
Op dinsdagochtend 15 februari vindt de historische operatie plaats.
De patiënt wordt voorbereid en naar de operatiekamer gebracht. Er wordt een plaatselijke verdoving aangebracht. Zoals hij al duizenden keren heeft gedaan, ontleedt Dr. Kane de oppervlakkige weefsels en vindt hij met de hulp van zijn medewerkers de blindedarm. Hij verwijdert deze vakkundig en sluit de operatie af. Tijdens de ingreep klaagt de patiënt slechts over een klein ongemak.
De vrijwilliger herstelt snel en wordt twee dagen later ontslagen uit het ziekenhuis.
Dr. Kane had zijn theorie bewezen. Dankzij de bereidwilligheid van een moedige vrijwilliger had Kane aangetoond dat plaatselijke verdoving een haalbaar en zelfs te verkiezen alternatief was boven volledige verdoving.
Maar ik zei dat er twee feiten waren die de operatie uniek maakten. Het eerste heb ik je al verteld: het gebruik van plaatselijke verdoving. Het tweede is de patiënt.
Wie was die moedige kandidaat die het aandurfde om als eerste met plaatselijke verdoving door Dr. Kane geopereerd te worden?
Dat was Dr. Kane zelf.
Omdat hij niemand kon vinden, maar wilde bewijzen dat wat hij zei waar was, opereerde Dr. Kane zichzelf!
De dokter werd zelf een patiënt om de patiënten te overtuigen dat ze de dokter konden vertrouwen. Zo is het ook met Jezus die een mens werd die dit aardse tranendal doorkruiste om ons te tonen dat wij Hem kunnen vertrouwen.
Uit: The Eye of the Storm door Max Lucado
Een glimlach …
De jonge verkoper was teleurgesteld over zijn succes. Hij verkocht maar weinig producten en zelfs een grote bestelling waar hij op gevlast had was door zijn vingers geglipt. Hij sprak er over met zijn manager en zei klagend: “Ik snap er niets van. Maar ik denk dat ik nu wel begrijp waarom men zegt: ‘Je kunt een paard wel naar het water leiden, maar je kunt dat beest niet dwingen om te drinken.'”
De manager antwoordde: “Dat zie je verkeerd. Het is helemaal jouw taak niet om dat paard te laten drinken. Jouw taak is om dat beest dorstig te maken.”
Zo is het ook met ons leven voor God en ons verlangen om de vreugde van het Evangelie met anderen te delen. Het is niet onze taak om mensen te laten drinken, maar wel om ze dorstig te maken. Onze levens moeten zo gevuld zijn met Christus dat ze een dorst naar het evangelie opwekken.
Dat is grappig
Bertus was een gepensioneerde voorganger en hij en zijn vrouw Annie merkten dat ze veel kleine dingen in huis begonnen te vergeten. Dat was niet goed, want ze waren bang dat dit gevaarlijk zou worden. Een van hen zou tenslotte per ongeluk kunnen vergeten om het fornuis uit te zetten en zo brand kunnen veroorzaken. Daarom besloten ze naar de dokter te gaan om hulp te zoeken. Die vertelde hen dat het niet zo erg was. Veel mensen van hun leeftijd hadden dat probleem en dan was het handig om zichzelf kleine briefjes te schrijven als geheugensteuntje. Het bejaarde echtpaar vond dit een geweldig idee. Toen ze thuiskwamen, zei Annie: “Lieverd, wil je alsjeblieft naar de keuken gaan en een schaaltje ijs voor me halen? En waarom schrijf je dat niet op zodat je het niet vergeet?”
“Onzin,” zei Bertus, “ik kan toch zeker wel een schaaltje ijs onthouden!”
“Nou,” zei Annie, “maar ik wil er ook graag aardbeien op. Schrijf dat echt maar op, want ik weet bijna zeker dat je het zult vergeten.”
“Doe niet zo raar,” antwoordde Bertus. “Een schaaltje ijs en wat aardbeien. Dat kan ik echt wel onthouden!”
“Goed dan, schat,” zei Annie. “Maar ik wil ook graag dat je er een paar toefjes slagroom op doet. Weet je echt zeker dat je het niet moet opschrijven?”
“Zo zeker als mijn naam Bertus is,” sprak de bejaarde voorganger. Geen probleem, een schaaltje ijs met aardbeien en slagroom.” Daarmee sloot Bertus de keukendeur achter zich en ging aan het werk. Annie kon horen hoe hij met een pan bezig was en lawaai maakte dat in niets leek op het maken van een schaaltje ijs met aardbeien en slagroom. “Verdraaid,” foeterde ze. “Hij had het moeten opschrijven. Hij mag dan wel een man van God zijn, maar hij is zo eigenwijs als een ram.”
15 minuten later kwam Bertus uit de keuken gestommeld en zette Annie een bord met gebakken spek en eieren voor. Annie wierp een verwarde blik op het bord, keek op naar Bertus en stamelde: “Maar schat, ik had toch om een kaastosti gevraagd? Ik had het je nog zo gezegd.”
